Białe robaki na skórze psa. Witam. od kilku dni pies zachorował , był weteryniarz podał mu leki lecz to nic nie pomaga ! Od wczoraj na ranach u psa pojawiły sie larwy much , co moge z tym zrobic zeby mu pomóc? Prosze o szybką opodiwedz !
Odrobaczanie psa Robaki u psa należą do pasożytów wewnętrznych. Należy przypomnieć, co właściwie oznacza ten termin: pasożytnictwo jest formą współżycia organizmów, w których uczestniczy pasożyt i jego żywiciel. Pasożyt jest zwykle mniejszych rozmiarów, wykorzystuje organizm żywiciela jako środowisko życia i źródło pożywienia. Pasożyty mogą być wewnętrzne (endopasożyty), ich miejsce bytowania znajduje się wewnątrz organizmu, lub też zewnętrzne (ektopasożyty), bytujące na powłokach zewnętrznych ciała, zwykle na skórze i jej wytworach. Pasożyty oddziałują na organizm żywiciela niekorzystnie, chorobotwórczo. Rozróżniamy żywiciela ostatecznego, w którym pasożyt osiąga dojrzałość płciową i rozmnaża się płciowo oraz żywiciela pośredniego, w którym występują postaci larwalne pasożyta, i w którym pasożyt może rozmnażać się bezpłciowo. W cyklach rozwojowych może występować więcej niż jeden żywiciel pośredni. Żywiciel pośredni nie jest niezbędny dla wszystkich pasożytów, wówczas cykl rozwojowy jest prosty, z udziałem tylko jednego żywiciela. W cyklu prostym rozmnażanie płciowe ma miejsce w żywicielu, a wydalane do środowiska postacie nieinwazyjne (jaja, cysty, larwy) przekształcają się w postacie inwazyjne. W cyklu złożonym zwykle uczestniczy jeden żywiciel pośredni, czasami jest ich więcej. U niektórych pasożytów występują również żywiciele parateniczni (rezerwowi, przypadkowi), nie są oni niezbędni do zamknięcia cyklu, ale sprzyjają rozprzestrzenianiu się pasożytów w środowisku. Zarażenie żywiciela przez pasożyty określa się terminem inwazja. W przebiegu inwazji rozróżnia się dwa okresy: prepatentny, patentny. Okres prepatentny, czyli utajony, to czas od wniknięcia pasożyta do żywiciela do momentu osiągnięcia przez niego dojrzałości płciowej i rozpoczęcia rozmnażania się. Okres patentny, czyli jawny, to czas od osiągnięcia przez pasożyta dojrzałości płciowej do momentu śmierci pasożyta lub żywiciela. W tym okresie dochodzi do wydalania postaci rozwojowych pasożytów (jaja, larwy, cysty, oocysty itp.). Nie ma związku pomiędzy występowaniem objawów a stadium inwazji, do wystąpienia objawów może dojść już wkrótce po zarażeniu. Możliwe jest ponowne zakażenie pasożytem żywiciela, u którego już bytują osobniki z tego gatunku. Sytuacja taka nazywana jest to superinwazją. Może także dojść do ponownego zarażenia zwierzęcia już po usunięciu poprzednich pasożytów, jest to tzw. reinwazja. Do zarażenia najczęściej dochodzi drogą pokarmową, możliwe jest jednak zarażenie śródmaciczne, laktogenne (poprzez mleko podczas ssania matki) czy też poprzez skórę. Pasożyty mające znaczenie dla zdrowia ludzi i zwierząt w umiarkowanej strefie klimatycznej należą do trzech typów: robaki płaskie, robaki obłe, stawonogi. W artykule przybliżę Ci drogi Czytelniku temat robaków płaskich i obłych, oraz sposoby odrobaczania psa. Robaki u psaPrzywra u psaTasiemiec u psaNicienie u psówGlistnica u psaTęgoryjczyca u psaWłosogłówczyca u psówWęgorczyca u psaAngiostrongyloza u psaDirofilarioza u psaOdrobaczanie psaOdrobaczanie psa – nicienieOdrobaczanie psa – nicień sercowy Dirofilaria immitisOdrobaczanie psa – tasiemceSchemat odrobaczenia dorosłego psaGrupa ryzyka AGrupa ryzyka BGrupa ryzyka CGrupa ryzyka D Robaki u psa Robaki płaskie (płazińce) to bezkręgowce spłaszczone grzbietowo–brzusznie, osiągające długość od kilku milimetrów do ponad kilkunastu metrów. Wśród robaków płaskich tylko wirki to zwierzęta wolnożyjące, pozostałe są organizmami pasożytniczymi. U niektórych robaków płaskich ciało jest segmentowane. Postaci pasożytnicze posiadają narządy czepne, takie jak przyssawki, bruzdy czy haki, umożliwiające przytwierdzenie się do tkanek żywiciela. Do robaków płaskich zaliczamy między innymi przywry oraz tasiemce. Przywry mają lancetowate, listkowate lub stożkowate, niesegmentowane ciało o długości od 0,2 do 130 mm. Narządy czepne to przyssawki. Przywry, z jednym wyjątkiem (rodzina Schistosomatidae), są hermafrodytyczne. Tasiemce mają ciało spłaszczone grzbietowo-brzusznie, segmentowane, z podziałem na główkę, szyjkę i strobilę. Postacie dojrzałe pozbawione są przewodu pokarmowego, odżywiają się treścią jelita wchłaniając pokarm całą powierzchnią ciała. Większość tasiemców jest zwierzętami obupłciowymi (hermafrodytami). Robaki obłe (obleńce) to zwierzęta o ciele wydłużonym, obłym, niesegmentowanym, często nitkowatym. Są one rozdzielnopłciowe. Większość obleńców pasożytujących u ludzi i zwierząt należy do nicieni. Przywra u psa Badanie parazytologiczne Alarioza u psa Wywołana jest przez przywrę Alaria alata, osiągającą długość 2-6 mm. Pies oraz lis i kot są jej żywicielami ostatecznymi. Cykl rozwojowy Pierwszym żywicielem pośrednim jest ślimak z rodzaju Planorbis (zatoczki), drugim są kijanki i żaby. Przywry te bytują w jelicie cienkim żywiciela ostatecznego. Psy zarażają się zjadając kijanki i żaby. Objawy kliniczne Inwazji nie towarzyszą zwykle żadne objawy chorobowe, przywra ta uważana jest za niepatogenną. W rozpoznawaniu przydatne jest badanie kału, ponieważ mogą w nim pojawić się jaja tych pasożytów. W leczenie stosuje się środki przeciwpasożytnicze, na przykład zawierające prazikwantel. Opistorchoza u psa Przywry z rodziny Opistorchiidae to płaskie, owalne lub wrzecionowate pasożyty przewodów żółciowych i trzustkowych ssaków, ptaków i gadów, a także psów. Cykl rozwojowy W cyklu życiowym uczestniczy dwóch żywicieli pośrednich, ślimaki słodkowodne z rodzaju Bithynia i ryby, najczęściej z rodziny karpiowatych. Jaja wydalone z kałem psa lub innego żywiciela ostatecznego po dostaniu się do wody zjadane są przez ślimaka, gdzie z jaja wylęga się larwa. Opuszcza ona ciało ślimaka i pływając w wodzie poszukuje drugiego żywiciela pośredniego. Larwa atakuje rybę aktywnie, przedostając się poprzez jej skórę do mięśni, gdzie przekształca się w metacerkarie. Te po zjedzeniu przez żywiciela ostatecznego uwalniają się w jego przewodzie pokarmowym i wędrują do przewodów żółciowych lub trzustki. Okres prepatentny inwazji wynosi 3-4 tygodnie, natomiast okres patentny trwa lata. Patogeneza Obecność przywr w przewodach żółciowych może prowadzić do: powstawania torbieli, rozrostu nabłonka, zapalenia ścian przewodów. Objawy kliniczne Inwazje o małej intensywności zwykle przebiegają bezobjawowo, jednak intensywna i dłużej trwająca inwazja prowadzi do: wychudzenia, zaburzeń gastrycznych, niedokrwistości, żółtaczki, powiększenia wątroby i jej poważnej niewydolności. W rozpoznawaniu pomocna jest badanie kału. Do leczeniu zaleca się środki przeciwpasożytnicze z prazikwantelem. Zapobieganie polega na wykluczeniu z diety surowych lub niedogotowanych ryb. Tasiemiec u psa Tasiemiec dipylidium caninum | źródło: wikipedia Tasiemce pasożytujące u psów to: należące do rodzaju Dipilidiidae: Dipylidium caninum, do rodzaju Taenia: Taenia hydatigena, Taenia pisiformis, Taenia ovis, Taenia serrialis, Taenia multiceps należące do rodzaju Echinococcus: Echinococcus granulosus, Echinococcus multiocularis. Do zarażenia tasiemcami dochodzi poprzez zjedzenie żywicieli pośrednich lub ich narządów zawierających larwy, na przykład w wyniku skarmiania psów surowym mięsem czy odpadkami poubojowymi. W Polsce dość częste jest występowanie Dipylidium caninum, co wynika z z powszechności występowania pcheł i wszołów w środowisku. Jaja wydalane przez zwierzęta mięsożerne dość szybko giną w środowisku, jednak w sprzyjających warunkach mogą nawet przezimować. Tasiemce bytują w jelitach cienkich przyczepiając się do błony śluzowej narządami czepnymi (przyssawaki, haki). Doprowadzają więc do uszkodzenia mechanicznego błony śluzowej jelita, utrudniając trawienie pokarmu i wchłanianie substancji odżywczych. Duże tasiemce mogą nawet zaczopować światło jelita i doprowadzić do poważnej niedrożności. Ponadto tasiemce odjadają żywiciela z substancji odżywczych, a ich toksyczne metabolity mogą wywoływać zaburzenia neurologiczne. Tasiemce są zdolne przeżyć w żywicielu nawet przez kilka lat. Wśród objawów klinicznych obecne są zaburzenia czynności układu pokarmowego, takie jak biegunki czy zaparcia. Obecne może być wychudzenie lub zahamowanie wzrostu u młodych zwierząt. Często dochodzi do pogorszenia jakości okrywy włosowej, sierść jest nastroszona i matowa. Czasami mogą wystąpić: drgawki, otępienie, niepokój i podniecenie. W przypadku inwazji Dipylidium caninum wydostające się z odbytu człony mogą być przyczyną świądu i zapalenia okolicy odbytu, wówczas pies może saneczkować czyli pocierać tylną częścią ciała o podłoże. W rozpoznawaniu inwazji tasiemców pomocne są badania kału metodą flotacji oraz sedymentacji, w których poszukuje się jaj i członów pasożytów. Możliwe jest ponadto dostrzeżenie członów tasiemca w kale lub na sierści wokół odbytu. W zwalczaniu stosuje się preparaty odrobaczające zawierające: prazikwantel, epsiprantel, nitroskanat. Zapobieganie polega na wykluczeniu z diety surowego mięsa i ryb oraz odpadów poubojowych, a także regularne stosowanie preparatów przeciwpchelnych. Ważne jest, że człowiek może być żywicielem pośrednim dla tasiemców Echinococcus granulosus i Echinococcus multiocularis. Człowiek może być żywicielem pośrednim dla tasiemców Tasiemiecce z rodzaju Dipilidiidae – Dipylidium caninum Tasiemce tego gatunku to niebezpieczne pasożyty osiągające do 80 cm długości. Zaopatrzone są w cztery przyssawki i ryjek uzbrojony w haki, którymi utrzymują się w jelicie cienkim, w którym bytują. Końcowe człony o kształcie pestek dyni po oderwaniu się od strobili mają możliwość ruchu. Wydostają się one biernie wraz z kałem lub aktywnie przez odbyt. Poza żywicielem rozpadają się na torebki zawierające pakiety kilku do kilkudziesięciu jaj, w których znajdują się onkosfery zaopatrzone w 3 pary haków. Onkosfery są zjadane przez larwy pcheł lub wszoły, będące żywicielami pośrednimi tasiemca. Żywicielem ostatecznym jest pies, kot i lis, które to zarażają się zjadając pchły lub wszoły. Okres prepatentny wynosi dwa-trzy tygodnie, natomiast patentny około roku. Objawy kliniczne U psów inwazja zwykle przebiega bezobjawowo lub też objawy są o małym nasileniu. Obecny może być świąd odbytu związany z wypełzającymi członami, co jest przyczyną ocierania się przez psa o podłoże. Może także dojść do objawów ze strony układu pokarmowego i zaburzenia jego pracy przejawiającej się wymiotami czy biegunką. Z czasem może dojść do pogorszenia jakości sierści czy lekkiego wychudzenia. W rozpoznawaniu pomocne jest badanie kału oraz uwidocznienie członów tasiemca na okrywie włosowej. Czasem może dojść do przypadkowego zarażenia Dipylidium caninum człowieka, przede wszystkim narażone są dzieci. Po przypadkowym zjedzeniu pchły lub wszoła z larwą dochodzi u człowieka do rozwoju tasiemca. Możliwe objawy inwazji tasiemce u dzieci to: bóle brzucha, zaburzenia snu, utrata apetytu, nadmierna ruchliwość. Na bieliźnie łatwo jest znaleźć człony tasiemca. Podstawowym działaniem zabezpieczającym człowieka przed inwazją jest: przestrzegania higieny osobistej, częste mycie rąk, zwalczanie pcheł u psów i kotów, odkażanie środowiska, w którym przebywały zapchlone zwierzęta. Należy mieć na uwadze, że poczwarki pcheł w kokonie mogą przetrwać w szparach w podłodze, w dywanach czy wykładzinie nawet do sześciu miesięcy. Ta forma rozwojowa pchły jest niewrażliwa na środki pasożytobójcze, jest więc główną przyczyną nawrotów inwazji pcheł u psów i kotów. Dlatego ważne jest częste, nawet codzienne, odkurzanie pomieszczeń oraz kojców i posłań zwierząt. Pomocne mogą być preparaty w aerozolu zawierające dimeticon (preparat Flee) do stosowania w pomieszczeniach narażonych na występowanie pcheł. Bardzo ważne jest regularne stosowanie u zwierząt środków owadobójczych, w odstępach zalecany przez producenta danego preparatu. Mogą to być preparaty w aerozolu, pipetach spot – on czy też tabletki na pchły. Tasiemce z rodzaju Taenia Należą tutaj: Taenia hydatigena, Taenia pisiformis, Taenia multiceps. Inwazja tasiemców z rodzaju Taenia rzadko wywołuje objawy chorobowe u psów. Nasilona inwazja może być przyczyną zaburzeń gastrycznych oraz gorszej jakości sierści. Psy zarażają się tasiemcami zjadając tkanki czy narządy wewnętrzne żywicieli pośrednich, w których znajdują się larwy tasiemca. Żywiciele pośredni zarażają się zjadając wydalane z kałem jaja. Człowiek może zarazić się wieloma gatunkami tasiemców połykając inwazyjne jaja. W zapobieganiu ważne jest unikanie dostępu psów do żywicieli pośrednich i nie karmienie surowym mięsem i odpadkami poubojowymi. W diagnozowaniu inwazji pomocne są badania kału. Ponadto właściciel może zauważyć przyklejone do sierści człony tasiemca. W leczeniu stosuje się odpowiednie preparaty przeciwrobacze w dawce i odstępach zaleconych przez lekarza weterynarii. Taenia hydatigena Osiągają 1-5m długości. Skoleks jest uzbrojony w 4 przyssawki i 2 wieńce haków. Żywiciel ostateczny to: pies, kot, lis. Żywicielami pośrednimi są: owce, bydło, świnie. Onkosfery z przewodu pokarmowego żywicieli pośrednich dostają się wraz z krwią do wątroby gdzie się osiedlają tworząc wągry, czyli pęcherze wielkości jaja kurzego wypełnione płynem, w których wnętrzu jest widoczny duży skoleks na cienkiej szyjce. Żywiciel ostateczny zaraża się zjadając narządy wewnętrzne wraz z wągrami. Okres prepatentny wynosi 7-10 tygodni, patentny to 2- 5 lat. Taenia pisiformis Tasiemce o długości od 0,5 do 2 metrów. Skoleks także posiada przyssawki i haki. Żywicielem ostatecznym jest: pies, kot, lis. Żywicielami pośrednimi: króliki, zające, szczury, myszy. U żywiciela pośredniego po zjedzeniu członów tasiemca wypełnionych jajami dochodzi do uwolnienia larw i ich migracji do wątroby. Osiedlają się w postaci wągrów w wątrobie, na krezce, sieci i czasami opłucnej. Żywiciel ostateczny zaraża się zjadając żywiciela pośredniego lub jego narządy z wągrami. Okres prepatentny inwazji wynosi 6-8 tygodni, patentny trwa około 2- 5 lat. Taenia multiceps Tasiemiec ten osiąga do metra długości. Na skoleksie ma 2 wieńce haków. Żywiciel ostateczny to: pies, kot, lis. Żywiciel pośredni to głównie: małe przeżuwacze (owce, kozy), bydło, dzikie przeżuwacze, niekiedy człowiek. Larwy po zjedzeniu przez żywiciela pośredniego wędrują wraz z krwią do narządów, ostatecznie osiedlając się u podstawy mózgu, gdzie tworzą wypełniony płynem pęcherz zawierający do kilkuset skoleksów. Okres prepatentny wynosi 4-6 tygodni, patentny kilka lat. Taenia ovis Żywicielem ostatecznym jest pies, pośrednim owce. Larwa u owiec osiedla się w mięśniach szkieletowych oraz mięśniu sercowym. Taenia serialis Żywicielem pośrednim są króliki, u których larwa osiedla się w tkance podskórnej lub w narządach wewnętrznych. Sporadycznie także człowiek może być żywicielem pośrednim po połknięciu jaj z zanieczyszczoną psimi odchodami wodą lub żywnością. Tasiemce z rodzaju Echinococcus Należą do nich: Echinococcus granulosus, Echinococcus multiocularis. Echinococcus granulosus Bardzo małe tasiemce (2- 6 mm długości) posiadające 32 wieńce haków. Żywicielem ostatecznym jest pies, u kota nie dochodzi do dojrzałości płciowej, z trudnością rozwija się u lisa. Bytuje w jelicie cienkim. Wydostające się z kałem jaja są źródłem inwazji dla żywicieli pośrednich, także ludzi. Jaja są inwazyjne już w momencie ich wydalenia wraz z kałem. Okres prepatentny wynosi 5-8 tygodni, patentny około pół roku. Żywiciele pośredni to: przeżuwacze, świnie, konie, człowiek. Do zarażenia dochodzi po zjedzeniu jaj, na przykład za pośrednictwem brudnych rąk czy zanieczyszczonej wody lub żywności. Z jaj tasiemca po zjedzeniu przez żywiciela pośredniego dochodzi do uwolnienia larw, które wraz z krwią są roznoszone po całym organizmie. Larwy osiedlają się głównie w wątrobie i płucach i przekształcają w jednojamowe pęcherze wypełnione płynem. Pęcherze wraz ze wzrostem zajmują coraz większą przestrzeń, wywołując zanik narządów, które go otaczają. W organizmie człowieka pęcherze zwykle znajdują się w wątrobie. Pęcherze u ludzi rozwijają się przez wiele lat i w związku z tym osiągają duże rozmiary, wywołując ucisk na sąsiednie narządy. Przez długi czas zakażenie jest bezobjawowe. W Polsce bąblowica jest rzeczywistym zagrożeniem, szczególnie na terenach wiejskich. Tasiemiec bąblowiec jest bardzo niebezpieczny dla człowieka Echinococcus multiocularis Małe tasiemce (1-3mm długości) o strobili złożonej z zaledwie 3-4 członów. Na skoleksie znajdują się 2 wieńce haków. Żywiciel ostateczny to głównie lis, ale sporadycznie zdarza się także u psa czy kota. U psa bytuje w jelicie cienkim. Zwierzęta mięsożerne zarażają się zjadając żywicieli pośrednich lub ich narządy z pęcherzami. U żywiciela ostatecznego inwazja ma przebieg bezobjawowy. Okres prepatentny inwazji wynosi 4-5 tygodni, okres patentny około pół roku. Żywicielami pośrednimi są drobne ssaki – gryzonie: nornik, nornica, piżmak, karczownik. Wydalone jaja są zjadane przez drobne ssaki. Larwy wraz z krwią dostają się do wątroby, gdzie przybierają postać tworu o konsystencji chrząstki z pęcherzami wypełnionymi płynem i skoleksami. Larwy drogą naczyń chłonnych mogą dawać przerzuty do różnych narządów. Nieswoistym żywicielem pośrednim może stać się także człowiek, u którego larwy osiedlają się w wątrobie. Do zarażenia dochodzi po spożyciu zanieczyszczonej jajami tasiemca wody, żywności, gleby czy też za pośrednictwem brudnych rąk. Tasiemiec ten wywołuje u ludzi groźną chorobę, bąblowicę wielojamową. Choroba ta nieleczona cechuje się ponad 90% śmiertelnością. Pęcherze alweolarne u ludzi stale się rozrastają i naciekają okoliczne tkanki na podobieństwo nowotworu złośliwego, mogą także dawać przerzuty. Okres inkubacji choroby u ludzi jest długi, nawet przez 5-15 lat inwazja może mieć przebieg bezobjawowy. Leczenie u ludzi echinokokozy alweolarnej jest bardzo trudne, a choroba może nawet doprowadzić do śmierci. Bezpośrednim źródłem inwazji dla ludzi często jest pies lub kot. Należy skrupulatnie przestrzegać zasad higieny i systematycznie odrobaczać kota i psa zwierzęta. Ważne jest także unikanie karmienia zwierząt surowym lub niedogotowanym mięsem i podrobami. Nicienie u psów Pasożytujące u psów nicienie należą do kilku rodzajów i gatunków. Kształt nicieni jest walcowaty lub nitkowaty, osiągają one długość od 1 mm do 1 m. Nicienie mogą wywoływać u psów: glistnicę, tęgoryjczycę, włosogłówczycę, angiostrongylozę, dirofilariozę skórną i sercową. Glistnica u psa Glista psia toxocara canis | źródło: wikipedia Glisty należą do największej i najbardziej rozpowszechnionej grupy nicieni pasożytujących w układzie pokarmowym zwierząt. Psy są żywicielami ostatecznymi dla glist Toxocara canis i Toxascaris leonina. Toxocara canis to białe robaki lub białożółte nicienie. Samce są długości 10 – 13 cm, samice 12cm – 19 cm. Samce Toxascaris leonina mają długość 4 – 6 cm, samice do 10 cm. Glisty te bytują w jelicie cienkim. Samice glist cechuje duża płodność, dlatego też dochodzi do intensywnego zanieczyszczenia środowiska jajami wydalanymi wraz z kałem. W sprzyjających warunkach jaja glist mogą przeżyć w środowisku nawet wiele lat, są bowiem otoczone grubą skorupką. Inwazyjne jaja glist mogą być zjedzone przez żywiciela ostatecznego (zwierzęta mięsożerne), ale również przez żywicieli nieswoistych (ssaki, ptaki i bezkręgowce, na przykład dżdżownice). W tkankach żywicieli nieswoistych otorbione larwy przeżywają wiele lat. Cykl rozwojowy glist Jaja Toxocara canis wydalane są wraz z kałem. W odpowiednich warunkach przekształcają się one w larwy inwazyjne. Temperatury niższe niż minus 10°C oraz wyższe od 45°C powodują zabicie jaj. Rozwój jaj w środowisku do stadium inwazyjnego trwa od 3 do 4 tygodni. Inwazyjne jaja glist mogą być zjedzone przez psy i koty, ale również przez inne zwierzęta: ssaki, ptaki czy bezkręgowce, są to żywiciele przypadkowi (parateniczni), w ich tkankach otorbione larwy przeżywają wiele lat. U młodych psów po zjedzeniu jaj z larwami lub żywicieli przypadkowych, w których tkankach znajdują się larwy, dochodzi do wędrówki larw poprzez naczynia krwionośne jelit do wątroby, serca oraz płuc. Z płuc larwy wędrują do oskrzeli i tchawicy skąd po połknięciu ponownie dostają się do jelita cienkiego, gdzie osiedlają się i dojrzewają płciowo. Okres prepatentny wynosi około 28-30 dni. U starszych psów larwy po osiągnięciu serca wraz z krwią transportowane są do różnych narządów (okolica okołonerkowa, macica, gruczoł mlekowy, tkanka międzymięśniowa, wątroba, mózg itp.), gdzie się otarbiają i zachowują żywotność przez wiele lat. Larwy mogą opuszczać miejsce, w którym są otorbione w trakcie zmian hormonalnych (ciąża, cieczka) czy też osłabienia odporności. Część z tych larw może ponownie trafić do układu krążenia, płuc, oskrzeli i tchawicy, a po połknięciu dostać się do jelit, dojrzeć płciowo i rozmnażać. U ciężarnych suk larwy uwolnione pod wpływem zmian hormonalnych wnikają do wątroby płodów, a po urodzeniu się szczeniąt dochodzi do dalszej wędrówki i rozwoju glist. Zarażenie tą drogą jest powszechne, co wynika z dużej kumulacji larw w organizmie suki oraz możliwości sukcesywnego uwalniania larw w czasie kolejnych ciąż, nawet po jednorazowej inwazji. Uwolnione larwy docierają również do gruczołu mlekowego i wraz z mlekiem powodują zarażenie szczeniąt, jest to zarażenie laktogenne. Zarażone szczenięta wydalają z kałem larwy, które mogą również być przyczyną ponownego zarażenia suki osłabionej porodem i laktacją. Dlatego tak ważne jest regularne odrobaczanie szczeniąt. Rozwój glist Toxascaris leonina jest odmienny niż z rodzaju Toxocara. Wyklute ze zjedzonych jaj larwy nie odbywają wędrówki po organizmie, tylko bytują w jelicie, gdzie osiągają dojrzałość płciową. Okres prepatentny wynosi 7 – 10 tygodni. W przypadku zjedzenia jaj przez żywiciela nieswoistego wyklute larwy wędrują do jamy ciała i otarbiają się w tkankach otaczających jamę brzuszną żywiciela. Tacy przypadkowi żywiciele, na przykład gryzonie czy też inne małe ssaki stanowią również istotne źródło zakażenia dla psów. Patogeneza Larwy Toxocara spp. uszkadzają narządy mechanicznie podczas wędrówki, natomiast glisty w jelicie cienkim zaburzają jego motorykę i zwężają światło jelita. Przemieszczające się nicienie uszkadzają nabłonek jelit i wywołują stan zapalny błony śluzowej. Metabolity pasożytów wykazują działanie toksyczne i alergizujące. Objawy glistnicy u psa Objawy glistnicy u psa Nasilenie objawów klinicznych zależy od wieku zwierząt, intensywności i okresu inwazji. Najbardziej wrażliwe są młode zwierzęta, u nich inwazja glist wywołuje: spaczony lub utrata apetytu, wymioty, biegunkę ze śluzem lub zaparcia. U ssących szczeniąt T. canis wywołuje silny ból brzucha, co jest przyczyną ciągłego piszczenia i skomlenia. Dochodzi do: wychudzenia, zahamowania wzrostu, apatii, niedokrwistości, krzywicy. Sierść zwierząt jest matowa, nastroszona, przerzedzona i bez połysku. U szczeniąt widoczne jest rozdęcie i powiększenie brzucha oraz wzmożona perystaltyka jelit, szczególnie po karmieniu. Larwy T. canis podczas wędrówki przechodzą przez płuca, co może wywoływać zapalenie dróg oddechowych z objawami kaszlu, wycieku z nosa i duszności. Duża liczba pasożytów może spowodować niedrożność jelit, a nawet perforację ściany jelita lub zaczopowanie przewodów żółciowych, co prowadzi do śmierci. Również osłabienie odporności spowodowane inwazją i wtórne zakażenia wirusowe, bakteryjne czy grzybicze są przyczyną zgonu. Rozpoznawanie glistnicy polega na poszukiwaniu jaj w kale. W leczeniu stosuje się preparaty przeciwrobacze zawierające między innymi: związki pyrantelu, oksybendazol, flubendazol, mebendazol, febantel, selamektynę. Zapobieganie glistnicy jest trudne i wymaga rygorystycznego przestrzegania zasad higieny. Utrzymywanie czystości w hodowli może w znacznym stopniu ograniczyć inwazje glist. Człowiek może zarazić się jajami glisty psiej, jednak jest on żywicielem pośrednim, nie dochodzi do rozwoju pasożyta do postaci dojrzałej. Do zarażenia dochodzi drogą pokarmową, po spożyciu jaj. Źródłem jaj są: skażona gleba, woda, niemyte warzywa i owoce, brudne ręce. U człowieka rozwój glisty zatrzymuje się na stadium larwy, która trafia do narządów wewnętrznych (toksokaroza trzewna) lub gałki ocznej (toksokaroza oczna). Dlatego tak ważne jest sprzątanie odchodów po psie, co ogranicza zanieczyszczenie jajami środowiska. Sprzątanie odchodów po psie ogranicza zanieczyszczenie jajami środowiska Zawsze należy przestrzegać zasad higieny osobistej, myć ręce przed posiłkiem, po zabawie z obcymi zwierzętami, nie powinno się karmić dzieci na placach zabaw. Ważne jest także regularne odrobaczanie zwierząt zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii. Tęgoryjczyca u psa Tęgoryjec – ancylostoma tubaeforme | źródło: wikipedia Inwazja ta wywoływana jest przez tęgoryjce Ancylostoma caninum i Uncinaria stenocephala. Są to małe nicienie o długości od 5 do 21 mm, zasiedlające jelito cienkie. Tęgoryjce w torebce gębowej mają ząbki (Ancylostoma caninum) lub listewki tnące (Uncinaria stenocephala), za pomocą których przyczepiają się do ściany jelita cienkiego i pobierają krew. W Polsce tęgoryjce występują pospolicie. Cykl rozwojowy Cykl rozwojowy jest prosty, bez żywicieli pośrednich. Jaja wraz z kałem dostają się do gleby, gdzie w sprzyjających warunkach wykluwają się larwy. Larwy te po dwukrotnym linieniu staja się larwami III stadium, które zachowują zdolność do inwazji przez kilka miesięcy. Larwy po zjedzeniu przez psa przechodzą dalszy rozwój w gruczołach i świetle jelita cienkiego. Pasożyty dojrzewają płciowo i produkują jaja, które w kale psa pojawiają się od 14 do 17 dnia od zarażenia. Możliwa jest także aktywna inwazja larw przez skórę. Larwy wówczas dostają się do naczyń chłonnych i krwionośnych, a następnie wraz z krwią przez serce do płuc, gdzie po przebiciu ścian pęcherzyków płucnych wnikają do światła oskrzelików. Następnie oskrzelami wędrują do tchawicy i krtani, a po połknięciu trafiają do jelita, gdzie osiągają dojrzałość płciową. W tej postaci inwazji jaja są produkowane po około miesiącu od penetracji skóry. Zakażenie Ancylostoma caninum możliwe jest także śródmacicznie lub drogą laktogenną wraz z mlekiem matki. Okres prepatentny waha się więc w zależności od drogi inwazji i rodzaju pasożyta od 12 do 30 dni. Nie wszystkie larwy dojrzewają, niektóre z nich wnikają do mięśni lub ściany jelita i wchodzą w stan uśpienia. Larwy uśpione są aktywowane po pewnym czasie i migrują do jelita cienkiego (gdzie dojrzewają i rozmnażają się płciowo) lub do gruczołu sutkowego, skąd wraz z mlekiem zarażają szczenięta. Patogeneza Tęgoryjce przyczepiają się torebkami gębowymi do błony śluzowej, powodując jej uszkodzenie. Są one hematofagami i odżywiają się krwią, po nacięciu tkanek elementami tnącymi znajdującymi się w torebce gębowej (ząbki, listewki tnące). Objawy kliniczne Inwazje o małej intensywności zwykle przebiegają bezobjawowo. W przypadku intensywnych inwazji tęgoryjczyca może mieć postać: nadostrą, ostrą, przewlekłą, wtórną. Postać nadostra z reguły występuje u bardzo młodych szczeniąt w wyniku zarażenia śródmacicznego. Objawia się silną niedokrwistością często prowadzącą do śmierci. Szczenięta od drugiego tygodnia życia przejawiają poważne objawy: są apatyczne, błony śluzowe mają blady odcień, kał jest rzadki i wodnisty o ciemnym zabarwieniu. Rokowanie jest niepomyślne, niezbędna jest transfuzja krwi. Również w postaci ostrej dochodzi do rozwoju silnej niedokrwistości mogącej być przyczyną zgonu. W postaci przewlekłej niedokrwistość może nie występować lub być małego stopnia, postać wtórna jest rozwinięciem postaci przewlekłej u zwierząt utrzymywanych w złych warunkach, wyniszczonych, dochodzi wówczas do rozwoju silnej niedokrwistości. Rozpoznawanie tęgoryjczycy u psa polega na badaniu kału, w którym poszukuje się jaj pasożytów. W leczeniu stosuje się środki przeciwpasożytnicze takie jak: embonian pyrantelu, fenbendazol, selamektyna. Wyleczenie może czasami sprawiać problemy, ze względu na larwy drzemiące, na które nie działają rutynowe środki przeciwpasożytnicze. Po zwalczeniu dorosłych tęgoryjców z jelit aktywowane są larwy uśpione, odbywające wędrówkę do przewodu pokarmowego. Przy dużej ilości larw drzemiących trudno jest zwalczyć inwazję. W zapobieganiu ważne jest przestrzeganie zasad higieny oraz regularne badanie kału lub odrobaczanie zwierząt, szczególnie suk przeznaczonych do rozrodu. W hodowlach psów rasowych zalecane jest rutynowe odkażanie klatek i wybiegów oraz stosowanie wybetonowanych podłoży. Włosogłówczyca u psów Przyczyną inwazji są nicienie Trichuris vulpis występujące w Polsce pospolicie. Mają one cieńszą przednią część ciała, znacznie dłuższą od tylnej. Część przednia zawiera gardziel. Włosogłówki pasożytują w jelicie grubym żywiciela. Cykl rozwojowy W wydalonych z kałem jajach w ciągu około 2 tygodni rozwija się inwazyjna larwa. Larwy znajdujące się w jajach mogą przetrwać w środowisku zewnętrznym nawet kilka lat. Psy zarażają się zjadając inwazyjne jaja. Uwolnione w jelicie larwy odbywają rozwój w ścianie, a następnie w świetle jelita. Okres prepatentny jest dość długi, wynosi 11-15 tygodni, natomiast patentny ponad rok. Patogeneza Włosogłówki wbijają się cieńszą, przednią częścią ciała w błonę śluzową jelita wywołując stan zapalny. Nicienie te odżywiają się krwią, wywołując niedokrwistość, a ponadto ich wydzieliny i wydaliny oddziałują toksycznie na żywiciela. Patogenne są także larwy uszkadzające w trakcie rozwoju ścianę jelita. Objawy kliniczne Intensywnej inwazji towarzyszy krwista biegunka oraz domieszka śluzu w kale. Zwierzęta są wychudzone, anemiczne, dochodzi do zahamowania wzrostu. Rozpoznawanie polega na badaniu kału, poszukuje się charakterystycznych jaj o kształcie cytryny lub beczułki z dwoma czopkami na biegunach. W leczeniu stosuje się przez kilka kolejnych dni leki przeciwpasożytnicze zawierające: flubendazol, fenbendazol, mebendazol. Zapobieganie jest trudne ze względu na dużą odporność jaj na warunki środowiskowe. W hodowlach czy schroniskach należy usunąć górną warstwę gleby lub też utwardzić podłoże, na przykład wybetonować. Węgorczyca u psa Strongyloides-stercoralis węgorek jelitowy | źródło: wikipedia Przyczyną inwazji są węgorki – Strongyloides stercoralis. Pasożytują tylko samice. Są to bardzo małe nicienie osiągające długość do 2,2 mm. Larwy znajdowane w kale mają długość do 380 mikrometrów. Inwazja węgorków u zwierząt mięsożernych ma miejsce głównie w krajach o ciepłym klimacie, w Europie jest notowana sporadycznie. Żywicielem jest pies, ale także kot, lis i człowiek. Umiejscowione są w jelicie cienkim. Do zarażenia dochodzi zwykle poprzez skórę, chociaż możliwe jest także zjedzenie larwy. Powszechne jest także zarażenie wraz z mlekiem matki. Cykl rozwojowy jest prosty, bez żywiciela pośredniego. Bytujące w jelicie samice składają jaja, z których jeszcze w przewodzie pokarmowym wylęgają się larwy. Po dostaniu się wraz z kałem do środowiska przechodzą kolejne cykle, aż staną się larwą inwazyjną. Larwy odbywają w organizmie wędrówkę wraz z krwią do płuc, a następnie przez tchawicę, krtań i gardło do jelita. Część larw odbywa migrację do głębszych tkanek, skąd są przekazywane w trakcie laktacji potomstwu wraz z mlekiem. Okres prepatentny inwazji wynosi 9-19 dni, patentny 3-15 miesięcy. W klimacie ciepłym obecne są pokolenia węgorków wolnożyjących, złożone z samców i samic, występujące naprzemiennie z pasożytującymi samicami. Larwy samic wolnożyjących są postacią pasożytniczą inwazyjną dla zwierząt. Patogeneza Dojrzałe nicienie uszkadzają komórki ściany jelita, natomiast larwy w trakcie wędrówki uszkadzają skórę i płuca. Objawy kliniczne Intensywna inwazja może objawiać się biegunką z domieszką krwi. Przenikanie larw przez skórę powoduje jej stan zapalny, świąd i wykwity. Larwy migrujące przyczyniają się do rozwoju zmian zapalnych w płucach. Intensywna i długotrwała inwazja prowadzi do wyniszczenia, a nawet śmierci. Rozpoznawanie Robaki u psa rozpoznanie Stosuje się badanie kału, w którym poszukiwane są larwy węgorka. W leczeniu stosowane są środki przeciwpasożytnicze. Zapobieganie inwazji jest trudne ze względu na występowanie larw w środowisku. Nicienie krążą pomiędzy różnymi żywicielami, warto więc pamiętać, że Strongyloides stercoralis może pasożytować także u człowieka. Angiostrongyloza u psa Przyczyną inwazji są krwistoczerwone nicienie Angiostrongylus vasorum o wielkości 14 – 25 mm. W Polsce potwierdzone są pojedyncze przypadki. Żywicielem ostatecznym są psy i lisy, pośrednim ślimaki lądowe i wodne. Cykl rozwojowy Angiostrongylus Z jaj składanych przez nicienie w płucach żywiciela ostatecznego wylegają się larwy I stadium, które przez oskrzela i tchawicę dostają się do krtani, a po ponownym połknięciu i przedostaniu się do przewodu pokarmowego są wydalane wraz z kałem. Larwy I stadium w żywicielu pośrednim (ślimaku) przeobrażają się w larwy inwazyjne. Po zjedzeniu ślimaka przez psa larwy wędrują do tętnicy płucnej lub serca, gdzie się osiedlają i dojrzewają płciowo. Możliwe jest także zjedzenie ślimaka przez żywiciela przypadkowego, na przykład ptaka, gryzonia lub płaza. Pies zaraża się zjadając także żywiciela przypadkowego. Larwy po obumarciu ślimaka przeżywają w wodzie i na roślinach, stanowiąc zagrożenie dla żywicieli ostatecznych. Pies może zarazić się nawet pijąc wodę z zanieczyszczonego zbiornika czy kałuży. Okres prepatentny wynosi 4 – 8 tygodni, patentny nawet 5 – 6 lat. Patogeneza Nicienie osiedlające się w tętnicy płucnej przyczyniają się do rozwoju zapalenia płuc, larwy przebijające się do pęcherzyków płucnych mogą wywoływać krwotoki. Postaci dojrzałe mogą za pośrednictwem układu krwionośnego dostawać się do gałek ocznych, ośrodkowego układu nerwowego, wątroby, nerek, mięśni i innych narządów. Objawy kliniczne Objawy wynikają z zaburzeń w krążeniu, są to: duszność, kaszel, omdlenia. Ponadto dochodzi do: spadku masy ciała, niedokrwistości, wymiotów. Możliwa jest także nagła śmierć zwierzęcia. Rozpoznawanie Polega na poszukiwaniu larw w kale na przykład metodą Baermanna. Możliwe jest znalezienie larw w śluzie oskrzelowym. Dostępne są także testy serologiczne z krwi lub wykrywające antygeny pasożyta w kale. Leczenie Stosowane jest leczenie przyczynowe, mające na celu wyeliminowanie pasożytów z organizmu oraz wspomagające, łagodzące objawy kliniczne. W zwalczaniu pasożytów wykorzystuje się: moksydektynę, milbemycynę, fenbendazol. Leczenie musi być prowadzone przez lekarza weterynarii, bo może być zagrożeniem dla życia zwierzęcia. Zabite nicienie docierające do naczyń krwionośnych płuc mogą być przyczyną niebezpiecznych dla życia zatorów. Dlatego też tak ważne jest dodatkowe leczenie objawowe. Zapobieganie Działania profilaktyczne polegające na unikaniu kontaktów psów z żywicielami pośrednimi są trudne w realizacji. Możliwe jest profilaktyczne stosowanie środków przeciwpasożytniczych zawierających na przykład milbemycynę czy moksydektynę. Dirofilarioza u psa Mikrofilarie dirofilaria immitis | źródło: wikipedia Przyczyną inwazji są nitkowate nicienie Dirofilaria immitis oraz Dirofilaria repens. Dorosłe osobniki osiągają nawet do 30 cm długości. Larwy – mikrofilarie, mają od 218 do 329 mikrometrów długości. Cykl rozwojowy Dirofilaria Do rozprzestrzeniania się choroby dochodzi za pośrednictwem komarów, które roznoszą larwy pasożyta – mikrofilarie. Komary pobierają larwy wraz z krwią, następnie w ciągu około 2 tygodni larwy osiągają stadium inwazyjne. W trakcie pobierania krwi przez komara larwy inwazyjne dostają się do rany, a następnie do tkanki podskórnej i mięśni, gdzie przechodzą kolejny etap rozwojowy. Następnie wędrują do docelowego miejsca osiedlenia się, gdzie dojrzewają płciowo. W przypadku D. immitis jest to serce i tętnica płucna (dirofilarioza sercowo-płucna), dla D. repens jest to tkanka podskórna (dirofilarioza podskórna). Postać podskórna dirofilariozy jest stwierdzana w Polsce coraz częściej. Przypadkowym, a jednocześnie końcowym żywicielem, może stać się człowiek. Długość cyklu rozwojowego zależy od temperatury otoczenia, okres prepatentny waha się w granicach 6-9 miesięcy, okres patentny wynosi nawet do 5 lat. Objawy kliniczne Świąd może być objawem dirofilariozy W postaci podskórnej dirofilariozy są to różnorodne zmiany w obrębie skóry i tkanki podskórnej. Wynikają one zarówno z mechanicznego uszkodzenia tkanek przez pasożyty jak i toksycznego wpływu ich metabolitów. Zmiany skórne mogą przybierać postać odgraniczonych guzków, wewnątrz których znajdują się pasożyty lub też wieloogniskowego zapalenia skóry, któremu towarzyszy świąd i rumień. Masywna mikrofilaremia może być przyczyną zespołu wielonarządowej niewydolności, obejmującego wątrobę, nerki i serce, kończącego się śmiercią zwierzęcia. W postaci sercowej Dirofilaria immitis pasożytuje w prawej komorze serca i tętnicy płucnej. Pasożyty doprowadzają do zwężenia światła tętnicy płucnej i zaburzeń funkcjonowania serca. Wokół nicieni powstają zakrzepy dodatkowo zaburzające krążenie. Ponadto pasożyty są przyczyną stanów zapalnych naczyń. Objawami są: duszność, szybkie męczenie się zwierząt, kaszel. Mogą dołączyć się również: obrzęki, wodobrzusze, powiększenie wątroby, zapalenie nerek. Rozpoznanie Stawia się na podstawie badania krwi (obecność mikrofilarii, testy PCR wykrywające antygen pasożyta) lub stwierdzenia osobników dorosłych w tkance podskórnej. W postaci sercowej należy wykonać zdjęcie radiologiczne klatki piersiowej. Pasożyty można także często uwidocznić podczas badania echokardiograficznego. W diagnostyce D. immitis dostępne są także testy ELISA wykrywające przeciwciała lub antygeny pasożyta. Leczenie W leczeniu dirofilariozy skórnej zastosowanie mają preparaty w postaci kropli spot-on zawierające selamektynę lub moksydektynę. Preparat należy podawać na skórę przez 6 miesięcy w odstępach miesięcznych. Także wdraża się postępowanie chirurgiczne w trakcie którego usuwa się zmiany podskórne. Leczenie postaci sercowej obejmuje poza zabiciem postaci dorosłych pasożytów i ich larw, także leczenie podtrzymujące, mające na celu zminimalizowanie niekorzystnych skutków toksycznych leków oraz zmniejszenie powikłań ze strony płuc, które rozwijają się po zabiciu pasożytów. W pierwszym etapie podawane są leki w iniekcji zabijające osobniki dorosłe, według schematu dopasowanego do stopnia zaawansowania choroby. Następnie po około 3-4 tygodniach podaje się doustnie leki mające zabić postacie larwalne pasożyta. Jeżeli wtórnie do dirofilariozy sercowej doszło do niewydolności krążenia czy eozynofilowego zapalenia płuc wdraża się stosowne leczenie. Zapobieganie W profilaktyce dirofilariozy można stosować preparaty w kroplach spot-on zawierające moksydektynę i selamektynę. Można również stosować doustnie milbemycynę. Należy mieć na uwadze, że dirofilarioza jest zoonozą. Więcej na temat dirofilariozy dowiesz się z artykułu „Dirofilarioza u psa i kota„ Tabletki na robaki u psa Program odrobaczania jest zawsze indywidualnie dostosowywany do danego zwierzęcia. Czynnikami, które wpływają na częstotliwość leczenia oraz użyte tabletki na odrobaczanie psa: wiek psa: szczenięta oraz zwierzęta starsze są w grupie zwiększonego ryzyka w porównaniu z osobnikami dorosłymi; stan zdrowia: obniżona odporność, kondycja, obecne pasożyty zewnętrzne zwiększają ryzyko inwazji pasożytniczej; status rozrodczy: suki w ciąży i karmiące są źródłem zarażenia szczeniąt drogą śródmaciczną i laktogenną; środowisko, tryb życia i użytkowość psa – psy mieszkające na terenach wiejskich, w hodowlach i schroniskach mające kontakt z wieloma innymi zwierzętami, psy myśliwskie są w grupie zwiększonego ryzyka; odbywanie podróży: podróże, szczególnie w rejony ciepłego klimatu zwiększają narażenie na pewne grupy pasożytów; stosowana dieta: karmienie surowym mięsem i rybami, odpadkami poubojowymi, możliwość spożycia gryzoni, ślimaków zwiększa ryzyko inwazji pasożytami wewnętrznymi. Odrobaczanie psa – nicienie Odrobaczanie szczeniąt Odrobaczanie szczeniąt przeprowadza się od drugiego tygodnia życia, następnie co 14 dni do 2 tygodni po odsadzeniu. Kolejne zabiegi co 4 tygodnie do 6 miesiąca życia. Odrobaczanie suk ciężarnych Aby zapobiec transmisji Toxocara do szczeniąt, szczenne suki powinny otrzymać odpowiedni preparat z grupy makrocyklicznych laktonów w 40 i 55 dniu ciąży lub fenbendazol codziennie od 40 dnia ciąży do 14 dnia po porodzie. Odrobaczanie suki karmiącej Powinny być leczone jednocześnie z pierwszym odrobaczaniem szczeniąt. Odrobaczanie psów w podwyższonej grupie ryzyka Psy w podwyższonej grupie ryzyka (sport, zawody, wystawy) należy odrobaczyć dwukrotnie: maksymalnie 4 tygodnie przed i 2-4 tygodnie po imprezie. Odrobaczanie psów w hodowlach Odrobaczanie przeprowadza się co 4 tygodnie lub wykonuje w tych odstępach badania kału. Odrobaczanie psów pracujących Psy pracujące (policyjne, pies-ratownik, pies-przewodnik) należy odrobaczać 12 razy do roku, aby wykluczyć możliwość wydalania jaj nicieni. Odrobaczanie psów w domach z małymi dziećmi lub osobami z obniżoną odpornością Psy w domach, gdzie są małe dzieci lub osoby z obniżoną odpornością powinno się odrobaczać 12 razy do roku, aby wykluczyć możliwość wydalania jaj nicieni. Odrobaczanie psa – nicień sercowy Dirofilaria immitis Odrobaczenie psa należy przeprowadzić w przypadku podróży na tereny endemiczne dla nicieni sercowych. Odrobaczenie należy wykonać nie później niż 30 dni po rozpoczęciu podróży, do 30 dni po powrocie, odstępy miesięczne. Odrobaczanie psa – tasiemce Psy jedzące surowego mięso czy podroby nie poddane obróbce cieplnej (10 min temp. wewnątrz mięsa 65ºC) lub mrożeniu (7 dni w -17 do -20ºC) należy odrobaczać co 6 tygodni przeciwko tasiemcom. W przypadku stwierdzenie pcheł na psie należy wykonać jednorazowe odrobaczanie połączone z odpchleniem (pchły są wektorem dla Dipylidium caninum). Podróż na tereny endemiczne dla Echinococcus spp. Psy w warunkach wysokiego ryzyka tasiemcami bąblowcowymi należy odrobaczyć 4 tygodnie po rozpoczęciu podróży, następnie co 4 tygodnie, a także miesiąc po powrocie. Badanie kału trzeba przeprowadzić bezpośrednio po podróży, leczenie wykonuje się w razie konieczności. Schemat odrobaczenia dorosłego psa Dla uproszczenia można schematycznie podzielić zasady odrobaczania dorosłych psów zaliczając je do oddzielnych grup ryzyka, w zależności od ich trybu życia i zachowania. Grupa ryzyka A Należące do tej grupy psy są pod stałą kontrolą na spacerach, nie biegają swobodnie lub biegając swobodnie pozostają pod dozorem, nie mają kontaktu z obcymi psami, nie zjadają padliny czy kału, nie polują i nie zjadają ofiar i surowego, niepoddanego obróbce termicznej mięsa. Odrobaczanie: psy w tej grupie powinny być odrobaczane przeciwko nicieniom i tasiemcom 1-2 razy w ciągu roku lub też zamiennie należy wykonywać w tym czasie badanie kału. Grupa ryzyka B Należące do tej grupy psy są pod stałą kontrolą na spacerach, nie biegają swobodnie lub biegając swobodnie pozostają pod dozorem, mają kontakt z obcymi psami, nie zjadają padliny czy kału, nie polują i nie zjadają ofiar i surowego, niepoddanego obróbce termicznej mięsa. Odrobaczanie: psy w tej grupie powinny być odrobaczane przeciwko nicieniom i tasiemcom 4 razy w ciągu roku lub też zamiennie należy wykonywać w tym czasie badanie kału. Grupa ryzyka C Należące do tej grupy psy są pod stałą kontrolą na spacerach, nie biegają swobodnie lub biegając swobodnie pozostają pod dozorem, mają kontakt z obcymi psami, nie zjadają padliny czy kału, polują i zjadają ofiary i surowe, niepoddane obróbce termicznej mięso. Odrobaczanie: psy w tej grupie powinny być odrobaczane przeciwko nicieniom 4 razy w ciągu roku oraz tasiemcom 12 razy w ciągu roku lub też zamiennie należy wykonywać w tym czasie badanie kału. Grupa ryzyka D Należące do tej grupy psy biegają swobodnie bez dozoru, mają kontakt z obcymi psami, zjadają padlinę czy kał innych psów, polują i zjadają ofiary i surowe, niepoddane obróbce termicznej mięso. Odrobaczanie: psy w tej grupie powinny być odrobaczane przeciwko nicieniom i tasiemcom 12 razy w ciągu roku lub też zamiennie należy wykonywać w tym czasie badanie kału. Jeśli nie można określić grupy i ryzyka zarażenia pies powinien być odrobaczany co najmniej 4 razy do roku. Aktualne badania wskazują, że odrobaczanie psa 1-3 razy do roku nie jest wystarczające. Podsumowanie Odrobaczać czy nie odrobaczać psa? Mam nadzieję, że po przeczytaniu tego artykułu wiesz już dlaczego odrobaczanie psa jest tak ważne. W związku z powszechną obecnością pasożytów w otoczeniu i wciąż jeszcze zdarzającym się przypadkom nie sprzątania odchodów po swoich zwierzętach do zakażenia może dojść wyjątkowo łatwo. Jeśli masz pytania związane z treścią, opublikuj je pod artykułem, odpowiem tak szybko jak to możliwe.
Ciało psa to niezwykle złożona maszyna zbudowana z fascynującej sieci mięśni, które umożliwiają mu mobilność i optymalne funkcjonowanie. Chociaż trudno jest dokładnie określić dokładną liczbę obecnych mięśni w ciele niż pies, szacuje się, że te majestatyczne zwierzęta mają szeroką gamę struktur mięśniowych, które
W artykule wyjaśnimy, czym jest alergia u psa oraz opowiemy o czynnikach najczęściej ją wywołujących. Przedstawimy także objawy, które powinny cię zaniepokoić. Znajdziesz tu również informacje o diagnostyce i leczeniu tej dolegliwości. Czym jest alergia u psa? Alergia to nadmierna i nieprawidłowa reakcja układu odpornościowego na różnego rodzaju czynniki, w tym wypadku nazywane alergenami. Po kontakcie z taką substancją organizm uczulonego psa zaczyna wytwarzać przeciwciała klasy IgE i pobudzać limfocyty T, co z kolei prowadzi do rozwinięcia się stanu zapalnego. To efekt uwolnienia się wielu substancji chemicznych, odpowiedzialnych za wywołanie objawów alergii. Alergia a nietolerancja pokarmowa Nietolerancja pokarmowa również polega na nieprawidłowej reakcji na dany czynnik i powoduje wiele nieprzyjemnych dolegliwości, ale w przeciwieństwie do alergii u psa nie bierze w niej udziału układ immunologiczny, a jedynie pokarmowy. Przeważnie bezpośredni kontakt ze składnikiem odpowiedzialnym za nadwrażliwość nie wywołuje zmian skórnych, a objawy ze strony układu pokarmowego takie jak wymioty czy biegunka. U których ras najczęściej występuje alergia? Alergia jest bardzo powszechnym problemem zdrowotnym, a z jej powodu cierpią psy wszystkich rozmiarów i w każdym wieku. Jednak najczęściej diagnozuje się ją u przedstawicieli następujących ras: cocker spaniel;dalmatyńczyk;bokser;boston terrier;yorkshire terrier;west highland white terrier;buldog angielski;golden i labrador retriever. Objawy alergii u psa Pierwsze oznaki alergii u psa zwykle obserwuje się u czworonogów od 1. do 3. roku życia, jednak mogą się one pojawić również u dużo młodszych lub starszych zwierzaków. Symptomy uczulenia często są bardzo zróżnicowanie, co dodatkowo utrudnia postawienie właściwej diagnozy. Jakie objawy powinny cię zaniepokoić? W większości przypadków czworonożny alergik będzie cierpiał z powodu uporczywego świądu, który sprawia, że pies intensywnie się drapie. Poza tym u pacjentów obserwuje się także inne zmiany na skórze, w tym zaczerwienienia, przebarwienia, łojotok, wyłysienia, pogrubienie czy złuszczenie naskórka. Co zazwyczaj wywołuje reakcję alergiczną? Najczęstsze alergeny Każda substancja występująca w środowisku może wywoływać niepokojące objawy alergii u psa, jednak niektóre z nich znacznie częściej uczulają czworonogi. Większość z nich znajduje się w pożywieniu, ponieważ to właśnie z nim wszystkie zwierzaki mają codzienny kontakt. Poznaj produkty spożywcze znajdujące się na liście najczęstszych alergenów u psa: mięso, białko oraz tłuszcz z kurczaka;zboża, a także inne białka roślinne, zwłaszcza pszenica, kukurydza i soja;nabiał (przede wszystkim krowie mleko);jagnięcina;konserwanty, barwniki oraz chemiczne wzmacniacze smaku. Rodzaje alergii W weterynarii, podobnie jak w medycynie, wyróżnia się kilka rodzajów alergii u psa. Klasyfikuje się je, biorąc pod uwagę czynniki odpowiedzialne za wywołanie niepożądanej reakcji układu odpornościowego oraz objawy, które pojawiły się wskutek tej reakcji. Symptomy tych dolegliwości powinni znać wszyscy właściciele psów, by w razie wystąpienia podobnych objawów móc szybko zareagować. Alergia pokarmowa Ten rodzaj dolegliwości u zwierzęcia jest uczuleniem na jeden bądź kilka składników pokarmowych w diecie psa. Zwykle objawy alergii pokarmowej pojawiają się po kilku godzinach od spożycia produktu uczulającego psa. Do jej zdiagnozowania niezbędne jest wykonanie testów alergicznych, ponieważ łatwo pomylić ją z nietolerancją pokarmową, która stanowi odrębną jednostkę chorobową i wymaga wdrożenia zupełnie innego leczenia. Alergia kontaktowa U psa z alergią kontaktową uporczywe objawy są efektem bezpośredniego kontaktu skóry z różnego rodzaju środkami chemicznymi lub materiałami, z których zostało wykonane legowisko bądź miseczka psiego alergika. Jej symptomy pojawiają się w miejscu zetknięcia skóry z alergenem. Alergia środowiskowa Tę dolegliwość nazywa się również alergią wziewną. W przypadku większości pacjentów ma ona jedynie charakter sezonowy, w związku z czym postawienie właściwej diagnozy jest niezwykle problematyczne. Do czynników wywołujących nieprzyjemne objawy zalicza się przede wszystkim unoszące się w powietrzu pyłki traw, roztocza, a także zarodniki grzybów czy pleśni. Jak zdiagnozować uczulenie u psa? Oczywiście, jak w przypadku każdej dolegliwości, podstawą do zdiagnozowania alergii u psa jest dobrze przeprowadzony wywiad przez lekarza weterynarii. Na początku powinno się wykluczyć możliwe choroby skórne, a następnie przejść do diagnostyki w stronę uczuleń. Jeśli objawy pojawiają się sezonowo, można podejrzewać alergię na czynniki środowiskowe. W przypadku gdy dokuczają przez cały rok, należy dokładnie przyjrzeć się diecie psa. Istnieje możliwość wykonania testów śródskórnych lub badań serologicznych, jednak uzyskane wyniki nie dają 100% pewności. Dieta eliminacyjna wyjaśni, czy pies ma alergię W przypadku podejrzenia alergii u psa większość weterynarzy zaleca zastosowanie diety eliminacyjnej. Polega ona na zamianie obecnej karmy na wersję hipoalergiczną, w której nie ma składników dotychczas spożywanych przez pacjenta. Najczęściej bazuje na białku pochodzącym z owadów, mięsa strusia, dziczyzny czy koniny. Część opiekunów decyduje się na karmienia psa cierpiącego na alergię posiłkami przygotowywanymi w domu, jednak nie jest to rozwiązanie zalecane przez specjalistów. Samodzielne komponowanie jadłospisów wymaga starannej suplementacji oraz wiedzy z zakresu zoodietetyki. Jeśli nie masz doświadczenia w tej dziedzinie, lepiej zdecyduj się na karmienie swojego psa gotowymi karmami. Po okresie od 8 do 10 tygodni należy przejść do etapu prowokacji, czyli stopniowego włączania do diety twojego psa produktów, które wcześniej zostały z niej usunięte oraz obserwowaniu jego reakcji. Jeśli po spożyciu danego składnika pojawiają się niepokojące objawy, można przyjąć, że twój pupil ma na niego alergię. Leczenie alergii Podstawą leczenia powinno być wyeliminowanie czynników, które mają zły wpływ na organizm psa. Niestety, w przypadku alergii wziewnej może okazać się to niemożliwe. W takiej sytuacji należy wybrać się ze swoim podopiecznym do lekarza weterynarii, który wprowadzi odpowiednio dobraną farmakoterapię. Zwykle stosuje się leki sterydowe działające objawowo, które pozwalają uporać się z najbardziej uciążliwymi objawami alergii u psa takimi jak duszności czy silny świąd. Niekiedy wprowadza się również środki immunosupresyjne osłabiające reakcję alergiczną układu odpornościowego, jednak ich stosowanie wymaga szczególnej uwagi, ze względu na skutki uboczne, jakie wywołują. Odczulanie – sposób na uleczenie psa alergika? Odczulanie psa to terapia, podczas której podaje mu się zastrzyki zawierające alergeny. Wykonuje się je co 2 lub 3 dni, stopniowo zwiększając stężenie czynnika uczulającego. To droga kuracja, której skuteczność szacuje się na 50 do 100%, w związku z czym jej stosowanie zaleca się jedynie pacjentom cierpiącym z powodu alergii wziewnej. Alergie u psa są przyczyną wielu uporczywych dolegliwości i powikłań takich jak zapalenia skóry. W razie pojawienia jakichkolwiek niepokojących objawów, od razu zabierz swojego czworonożnego przyjaciela do kliniki weterynaryjnej, by wdrożyć odpowiednie leczenie. Na co dzień pamiętaj, by dbać o jakość karmy dla psa i nie zapominaj o jego regularnym zabezpieczaniu przed pasożytami zewnętrznymi (zwłaszcza kleszczami i pchłami) oraz odrobaczaniu.
Muszyca to częsta choroba występująca u psów która powoduje, że na ciele psa zaczynają pasożytować larwy much. W naszym artykule opiszemy jak leczyć larwy much u psa? Wskażemy domowe sposoby na pozbycie się larw much oraz jakie zastosować leczenie.
Nicienie u psa to uciążliwe pasożyty, które żyją w jelitach naszych czworonogów. U dorosłych zwierząt powodują zwykle łagodne objawy, ale u młodszych psów mogą one okazać się poważniejsze. Po zadomowieniu się w jelitach psa nicienie wczepiają się w ścianki układu trawiennego zwierzaka i żywią się jego krwią, pozostawiając tam drobne wrzody, które mogą krwawić. Zarażone psy wydalają jaja pasożyta, z których wykluwają się larwy (niedojrzałe nicienie). Inne psy zarażają się, zjadając larwy znajdujące się w najbliższym otoczeniu, na przykład węsząc podczas spaceru. Połknięte larwy dojrzewają i dorosłe osobniki wczepiają się wtedy w jelito psa, aby żerować i złożyć tam nowe jaja, rozpoczynając cały cykl od nowa. Larwy nicienia potrafią nawet wnikać w skórę między palcami łap, powodując stan zapalny i poważne podrażnienia. Dorosłe psy mogą złapać nicienia, ale konsekwencje zarażenia się tymi pasożytami są znacznie poważniejsze u szczeniąt. Niektóre z nicieni, np. toxocara, są przenoszone na szczenięta już w czasie życia płodowego, jeśli zarażona jest nimi matka. Objawy zarażenia nicieniem u psa mogą obejmować niedokrwistość, zmęczenie, wychudzenie i biegunkę. Lekarz weterynarii potwierdzi nasze podejrzenia, jeśli ustali obecność jaj nicienia w próbce kału pobranej od psa. Sprzątanie kup po swoim psie pomaga w oczyszczaniu ogrodów czy lokalnych parków nie tylko z larw nicieni, ale także z larw i jaj innych pasożytów żerujących na psach. Stosowanie kuracji odrobaczającej eliminuje powszechnie występujące typy pasożytów jelitowych występujących u psów w Polsce. Dorosłe psy powinno odrobaczać się przynajmniej raz na trzy miesiące. Czy wiesz, że… Nicieniem mogą również zarazić się ludzie, bo larwy znajdujące się w glebie potrafią wniknąć w naszą skórę, kiedy chodzimy boso, powodując podrażnienie stóp. Aby uzyskać więcej informacji na temat skutecznych metod odrobaczania psów, kliknij tutaj.
Larwy mogą być przeniesione przez łożysko do płodu lub wraz z mlekiem matki. Objawy zakażenia; Zakażenie tęgoryjcami w wielu przypadkach jest bezobjawowe. W trakcie intensywnych inwazji pasożyta zwracają uwagę bóle brzucha, nudności, wymioty, utrata apetytu, spadek masy ciała oraz biegunka z domieszką krwi i czarne stolce.
W Polsce jeszcze występują te muchy? Mój dziadek opowiadał mi o nich nazywał je "Końskimi Muchami" nie wiem czy to fachowa nazwa czy nie. Ale mówił że jak krowa czy koń usłyszał taką że gdzieś lata to od razu zwierze uciekało do stajni chociażby miało sobie kark złamać przy wyrywaniu kuli czy kantaru. Ale dostawało się taki proszek, azotox bodajże tak to się zwało. Szary proszek w 25 czy 20 kg workach, działał na stonkę, pchły i wszystko inne, zamiast robić roztwór z wodą a następnie opryskiwać to zwyczajnie prosto z worka się go rozsypywało. Nawet jeszcze mam go na strychu 1/3 worka. Ale mniejsza.... Po paru latach gdy wszyscy go już używali te muchy wyginęły i w sumie do tej pory ich nie widziałem, no może ich samych bym nie poznał ale zwierzęta nie mają larw pod skórą. To też ciekawi mnie czy gdzieś jeszcze są te muchy w PL i czy to jest jakieś zjawisko na większą skalę.
Zamiast skalpela do leczenia trudno gojących się ran używa larw much. Łódzki chirurg wraca do metod leczenia ze starożytnego Rzymu. Chirurg skalpelem może wyciąć za dużo lub za mało, larwy są wyjątkowo precyzyjne. Żywią się tylko martwą tkanką, dlatego dokładnie oczyszczają ranę. Stary sposób leczenia trudno gojących ran
Dzień dobry. Mam problem ze swoją 8 letnią suczką. Przedwczoraj , gdy wszedłem do kojca, zobaczyłem, że jest bardzo osłabiona i ledwo stoi na nogach. Po sprawdzeniu zauważyłem, że jest na niej mnóstwo larw much - białych robaków. Dodam, że suczka poroniła w sobote i do teraz się oczyszcza. Miała cały tył mokry i tego nie sprawdziłem wcześniej, czy coś tam ma czy nie, zawsze sama się też moczyła wodą (łapy, ogon itd) więc myślałem, że wtedy też się pochlapała wodą. Ale jak zobaczyłem co tam ma, to się zacząłem na nogach chwiać. Szybko obciąłem jej sierść tam gdzie były robaki i je z niej ściągnąłem, było ich sporo. Na skórze ma kilka ropnych ran, które od razu wyczyściłem i odkaziłem, posypałem je również pudrem przyspieszającym gojenie. (zalecenie technika weterynarii) technik kazał również dawać jej gentamycynę, dostała już 2 ampułki (1 ampułkę co 24h), ale jest nadal osłabiona i przemęczona, apatyczna, i nie ma apetytu, ma również gorączkę. Teraz jest w garażu, rany ma przykryte cienką tkaniną, żeby muchy nie siadały na niej i nie składały jaj. Regularnie sprawdzam, czy nie ma larw, dzisiaj znalazłem już tylko 2. Co mam robić? Suczka - jak pisałem - przyjmuje gentamycynę, calcium i witaminy, pije wodę z cukrem (technik weterynarii powiedział, że od zwykłej wody pies bardziej by się męczył). Nessi zaczęła wczoraj również chodzić, bo w pierwszy dzień była okropnie osłabiona. Widać trochę poprawę. Ale nie zadowala mnie to :( czy larwy mogły wejść do środka, to znaczy do jej ciała? I mogą ją od środka po prostu wyżerać? Ja nie wiem jak to jest. Pieski codziennie mają sprzątane, codziennie mają podawaną świeżą karmę i świeżą wodę. Mają dobre karmy. A psy właścicieli, którzy nie dbają o nie w ogóle, trzymają je na łańcuchach, są zdrowe. :( proszę o szybką odpowiedź, jestem załamany. W życiu takiego czegoś nie widziałem. Z góry dziękuję bardzo za pomoc! Pozdrawiam. Kuba9713. 97 Przede wszystkich do rozwoju larw much doszło prawdopodobnie w wyniku problemów z układem rozrodczym i tu neleży szukać głównej przyczyny złego stanu psa. Psa powinien zbadać lekarz, a nie technik. Natomiast gentamycyna jest stosowana w leczeniu sporadycznie, poza tym 2 razy dziennie, a nie raz, w dodtaku jest to antybiotyk dość mocno toksyczny. Nie jest również wskazane zasypywanie ran skórnych jakimikolwiek pudrami, powinny zostać one oczyszczone i zdezynfekowane. Wskazana jest jak najszybsza wizyta u lekarza weterynarii.
Fosfataza alkaliczna to jeden z najważniejszych enzymów, który jest niezbędny w procesie hydrolizy estrów w środowisku alkalicznym. W organizmie psa enzym ten występuje we wszystkich narządach i tkankach, ale przede wszystkim fosfataza alkaliczna znajduje się w: Błona śluzowa jelit; wątroba; komórki tworzące kość. drogi nerkowe
Psy i koty, które mieszkają w Gambii w Afryce Zachodniej, nie mogą czuć się bezpieczne. Wszystko przez owady, które są ich największymi wrogami. Larwy znajdują się w piasku, w którym psy i koty uwielbiają się bawić. Rozwijają się w organizmie gospodarza, który z dnia na dzień staje się coraz słabszy. Where did Jerry Coyne end and his botfly begin? — Nautilus (@NautilusMag) 26 kwietnia 2016 Jak wygląda ten przerażający proces, można zobaczyć na przykładzie tej małej suczki. Obrońcy praw zwierząt znaleźli ją na ulicy i okazało się, że była zaatakowana przez owady. Od razu zabrano suczkę do najbliższego weterynarza. W jej malutkim ciele było ponad 100 larw, co mogło doprowadzić do śmierci. Od razu zbadano jej łapki. Gdy weterynarz zaczął delikatnie naciskać skórę, od razu pojawily się pierwsze robaki. Gdy je wyciągnięto, w ciele pieska zostały głębokie otwory. Niestety najgorsze było to, że najwięcej robaków znajdowała się na delikatnym brzuchu małego pacjenta. Dziurka obok dziurki… Jedno w tym przypadku jest pewne: robaki muszą zostać wyciśnięte – nie ma na to innej metody. Cała procedura była bardzo bolesna i wyczerpująca. Mały piesek ogromnie cierpiał… Aż ciężko sobie wyobrazić, jak to wszystko musiało boleć. Jak dobrze, że chociaż to maleństwo trafiło w odpowiednie ręce i udało się je w odpowiednim momencie uratować. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że zainfekowani mogą być też ludzie… Dobrze, że w Polsce nie dochodzi do podobnych rzeczy! Źródło: | Fotografie:
Psiak był wychudzony, odwodniony, zapchlony. W okolicy pośladkowej, ogona oraz grzbietu miał rozległe odparzenia Między nogami obijało się ogromne jądro zajęte przez nowotwór Na ciele liczne larwy much, które wydobywały się także z odbytu 😵Pies umierał na oczach ludzi, do których przyszedł prosić o pomoc.
Przez aktualizacja dnia 18:57 Najbardziej narażone na inwazję pasożytów wewnętrznych są młode psy, które nie mają jeszcze nabytej odporności, dlatego szczeniaki należy regularnie odrobaczać. Spora część psich robaków przenosi się między innymi z mlekiem matki – u dorosłego psa mogą nie dawać żadnych objawów klinicznych. Robaki u psa są zagrożeniem nie tylko dla szczeniaków, niektóre mogą też zarażać ludzi. Robaki u psów - najczęściej spotykane pasożyty wewnętrzne Wyróżniamy kilka rodzajów robaków u psa. Pies może zarazić się nimi na kilka różnych sposobów. Najczęściej jednak odbywa się to drogą pokarmową, poprzez spożycie czegoś (np. na spacerze), na czym bytują larwy lub zostały złożone jaja robaków. Płazińce, czyli robaki płaskie, to spłaszczone bezkręgowce, które mogą osiągać od kilku milimetrów aż do kilkunastu metrów. Posiadają tak zwane narządy czepne, czyli przyssawki, bruzdy i haki, które pomagają im zahaczyć się o narządy właściciela. Najczęściej atakującymi organizm psa płazińcami są przywry i tasiemce. Przywry Przywry mają jednolite, stożkowate lub listkowate ciało i osiągają długość nawet 1,3 cm. Przyczepiają się w organizmie psa za pomocą przyssawek. Wywołują takie choroby jak alarioza (wywołana przez przywrę atakującą jelito cienkie, którą pies może zarazić się po zjedzeniu kijanki, żaby albo ślimaka – charakteryzuje ją brak objawów klinicznych) oraz opistorchoza atakująca przewody żółciowe i trzustkę, przenosząca się poprzez zjedzenie ryby. Tasiemce Tasiemce mają segmentowane, płaskie ciało, w którym można wyróżnić główkę, szyjkę i strobilę, czyli prążki poprzeczne ciała. Niektóre dorastają nawet do 5 m długości. Tasiemce nie mają układu pokarmowego, wchłaniają pokarm z jelita całą powierzchnią ciała. Przyczepiają się do błony śluzowej jelita cienkiego, doprowadzając tym samym do jej uszkodzenia, co upośledza proces wchłaniania i trawienia pokarmu. Niektóre rodzaje tasiemców u psa osiedlają się w innych narządach, na przykład wątrobie czy mózgu. Do zarażenia dochodzi po spożyciu dotychczasowego żywiciela lub jego narządów, w których znajdują się larwy tasiemca. Niektóre gatunki tasiemca są też groźne dla człowieka. Nicienie u psa (obleńce) Obleńce to robaki u psa o wydłużonym, obłym kształcie. Zazwyczaj są nitkowate i nie wyróżniamy na ich ciele segmentów. Najpopularniejszym przykładem obleńców są nicienie. Mają kształt walcowaty, długi i cienki, mogą osiągać nawet 1m długości. Nicienie powodują u psa wiele chorób. Najczęstszą ich odmianą są glisty psie (Toxocara canis), które osiedlają się w jelicie cienkim. Samiec osiąga długość do 13 cm, a samica do 20 cm. Ich jaja są wydalane wraz z kałem. Co ciekawe, wydalone mogą przeżyć wiele lat, aż nie dostaną się do organizmu żywiciela ostatecznego, czyli psa albo kota. Szczeniaki mogą się nimi zarazić przez mleko matki, dlatego zaleca się ich regularnie odrobaczanie. Mogą przenosić się na ludzi, ale człowiek nie jest dla nich sprzyjającym środowiskiem. Glista psia Jak zostało wspomniane, glista psia to nicień. Te białe robaki u psa bytują w jelicie cienkim. Objawy inwazji glist mogą być różne. Szczególnie źle przechodzą chorobę szczenięta, u których występują brak apetytu, biegunka lub zaparcia i wymioty. U osesków pasożyt wywołuje ponadto silne bóle brzucha, dlatego zarobaczone szczenię piszczy. Glistnica może doprowadzić do zahamowania wzrostu szczenięcia, spadku masy ciała, niedokrwistości, krzywicy, obniżenia odporności. Zarobaczone psy są apatyczne, a ich sierść jest matowa. U szczeniąt można zauważyć wydęte brzuszki. Ponieważ glista psia przemieszcza się też drogami oddechowymi, zdarzają się takie objawy jak kaszel, duszności, wyciek z nosa. Duża liczba pasożytów może doprowadzić do niedrożności jelit, a nawet ich perforacji. U ludzi zarażenie kocią lub psią glistą może wywołać toksokarozę. Psia glista ©Shutterstock Tęgoryjce W jelicie cienkim psa bytować mogą także tęgoryjce. Żywią się one krwią pobieraną ze ścianek jelita. Larwy pasożyta bytują w glebie. Dostają się do organizmu psa poprzez zjedzenie, ale niekiedy również poprzez skórę. Wnikają wówczas do krwiobiegu, a następnie wędrują do oskrzeli, skąd poprzez tchawicę i krtań dostają się do gardła, a po połknięciu – do jelita. Mało intensywna inwazja tego pasożyta przebiega bezobjawowo, ale przy inwazji nasilonej występuje silna niedokrwistość. Leczenie jest trudne ze względu na występowanie larw drzemiących, na które środki przeciwpasożytnicze nie działają. Wiciowce Psy częstokroć narażone są na zakażenie niewielkim pierwotniakiem z grupy wiciowców – lamblią. Wywołuje ona chorobę zwaną lambliozą lub giardiozą. Lamblia ma bardzo charakterystyczny kształt – pod mikroskopem wygląda niczym maska karnawałowa. Pies może zarazić się pasożytem pijąc wodę z kałuży czy mając kontakt z odchodami. Zarażenie lambliozą daje szereg objawów, jak biegunka, gorączka, wymioty, zmiany skórne. Robaki u psa - objawy Podstawą diagnostyki zarobaczonego psa jest badanie kału. Rzadko robaki w kale psa są widoczne gołym okiem. Niemniej zarobaczony pies może dawać szereg objawów, które wskazują na zakażenie robakami: wymioty i biegunki z możliwą krwią, apatia, ciężki oddech, wychudzenie, wahania apetytu, podrażnienia dookoła odbytu. Niestety rodzajów robaków u psa jest bardzo dużo, a inwazja wielu z nich może przebiegać całkowicie bezobjawowo, dopóki nie jest w zaawansowanym stadium. Dlatego tak ważne są okresowe badania kału i krwi. Przywry obecne w psim organizmie mogą prowadzić do powstawania torbieli, rozrostu nabłonka i zapalenia ścian przewodów. Nieleczona inwazja prowadzi do wychudzenia, zaburzeń gastrycznych, niedokrwistości, żółtaczki, powiększenia i niewydolności wątroby. Utrata apetytu jest jednym z objawów zarobaczenia ©Shutterstock Objawy tasiemczycy u psa Objawami inwazji tasiemca u psa są objawy ze strony układu pokarmowego, takie jak biegunki czy zaparcia. Wskaźnikiem może być też wychudzenie lub zahamowanie wzrostu oraz obniżenie jakości sierści ze względu na niedostarczanie organizmowi odpowiedniej ilości składników odżywczych. Czasem pojawiają się drgawki, a nawet ataki padaczkowe, otępienie i niepokój. Powszechnym symptomem jest świąd i zapalenie okolic odbytu, które skutkuje charakterystycznym szorowaniem tylnej części ciała o podłoże (tzw. saneczkowanie-link). Czasem widać człony tasiemca w kale albo na sierści wokół odbytu. Bywa, że w kale pojawia się śluz. W skrajnych przypadkach tasiemiec może powodować zamknięcie światła jelita. Objawy obecności psiej glisty Głównym objawem zakażenia glistami psimi są objawy ze strony układu pokarmowego, ponieważ glisty żerują w jelicie cienkim. Będą to wymioty, utrata apetytu, a także biegunka i zaparcia. Inne charakterystyczne dla zakażenia glistami objawy to: kaszel, wyciek z nosa i duszności. Pies może chudnąć, będzie apatyczny, może zapaść na anemię. Gdy glista atakuje małe zwierzęta, potrafi zahamować im wzrost. Leczenie pasożytów u psa Robaki u psa leczymy farmakologicznie. Konieczne jest przeprowadzenie badania kału, aby lekarz weterynarii mógł odpowiednio dobrać leki. Czasem uzupełniająco może zalecić też badanie krwi. Odrobaczanie profilaktyczne jest zasadne tylko w kilku przypadkach, gdy: • zwierzak jest wychodzący i zachodzi ryzyko, że przeniesie pasożyty z zewnątrz na ludzi mieszkających w domu, • w przypadku podróży zagranicznych do niektórych krajów, • u szczeniąt. W innych przypadkach, gdy podejrzewamy inwazję pasożytów, należy w pierwszej kolejności wykonać badanie kału, które potwierdzi, czy i z jakim rodzajem pasożytów mamy do czynienia. Warto regularnie wykonywać badania kału, aby móc odpowiednio wcześnie zareagować.
Zespół larwy wędrującej skórnej jest chorobą spowodowaną przez pasożyty, zwykle Ancylostoma brasiliense, które drążą tunele w skórze. Choroba występuje głównie w krajach o klimacie tropikalnym i subtropikalnym. Do zarażenia dochodzi podczas kontaktu skóry z zanieczyszczoną pasożytami glebą (chodzenie boso, siedzenie na ziemi).
Psia skóra, mimo tego, że pokryta sierścią, podatna jest na choroby, których przyczyny mogą być różne. Uważna obserwacja pupila pozwoli na wczesne zauważenie problemu, dzięki czemu nie rozwinie się on za bardzo i skuteczniej będzie go można leczyć. Na jakie choroby skóry czworonogi cierpią najczęściej? Jak zbudowana jest skóra psa? Zanim przejdziemy do omawiania kwestii związanych z chorobami skóry u psa, warto dowiedzieć się, jak jest ona zbudowana i jaką pełni funkcję. To największy organ w ciele zwierzęcia, tak samo jak i u człowieka. Skóra psa składa się z trzech głównych warstw. Są to: epiderma nazywana naskórkiem – zbudowana z 5 warstw, to część stanowiąca ochronę przed negatywnym wpływem środowiska;skóra właściwa, nazywana dermą;tkanka podskórna, czyli hypoderma. Bez względu na rasę psa i kolor sierści, skóra czworonogów jest najczęściej biała lub szarawa. Ma ona chronić narządy, mięśnie i kości, zapewniając też barierę dla bakterii i pasożytów. To ona powoduje, że ciało psa może zachować odpowiednią temperaturę – bez względu na warunki termiczne na zewnątrz. W skórze psa wytwarzane jest sebum, czyli substancja oleista, która pozwala na utrzymanie równowagi biologicznej oraz właściwego pH, a także zapobiega utracie wody. Przeciwdziała również namnażaniu się potencjalnie chorobotwórczych drobnoustrojów. W skórze przechowywane są tłuszcz i witaminy. Mieszczą się w niej wrażliwe na dotyk zakończenia nerwowe. Zmiany skórne u psa – przyczyny Istnieje wiele przyczyn powstawania chorób i zmian skórnych u psów. Takie schorzenia u pupila nazywane są ogólnie dermatozami. Mogą wynikać z nabytych schorzeń, uwarunkowań genetycznych, ale i z mechanicznych uszkodzeń naskórka czy głębszych warstw skóry. Najczęściej przyczynami chorób skóry u psów są: alergie;zakażenia bakteryjne;zakażenia wirusowe;grzybica;zaburzenia gospodarki hormonalnej;choroby pasożytnicze;schorzenia wewnętrzne. Nieprawidłowa pielęgnacja a choroby skóry u psa Zdarza się, że choroba skóry u psa powstaje w wyniku niewłaściwej pielęgnacji czy zaniedbań ze strony właściciela. Zwłaszcza rasy długowłose muszą być poddawane regularnym zabiegom higienicznym, związanym z czesaniem i kąpaniem. Jeśli tego nie robisz, licz się z tym, że na skórze i sierści czworonoga będą rozwijać się potencjalnie chorobotwórcze drobnoustroje. Żywią się one złuszczonym naskórkiem. Gdy brudna, skołtuniona sierść nie zostanie doprowadzona w porę do porządku, będzie brakowało jej prawidłowej wentylacji. W wilgotnym i stosunkowo ciepłym otoczeniu łatwo rozwijają się bakterie, wirusy i grzyby. W takiej sierści mogą pojawić się też pasożyty, będące bezpośrednimi przyczynami chorób skóry u psów. Zaniedbana sierść będzie miejscem rozwoju i bytowania roztoczy, wszy i pcheł, które mogą powodować zapalenie skóry u psa czy występowanie reakcji alergicznych. Choroby skóry u psów – pozostałe przyczyny Poza tym choroby skóry u psa mogą wynikać z wielu innych kwestii, z: kontaktu z chemicznymi detergentami;oparzeń słonecznych;kontaktu z rośliną uczulającą psa, np. z pokrzywą;bardzo częstych kąpieli;nowego szamponu;uszkodzeń mechanicznych. Częste przeglądanie sierści pozwala unikać większości takich sytuacji i zminimalizować ryzyko powstania chorób skóry u psa. Objawy zmian skórnych u psa Choroby skóry u psa mogą dawać różne objawy, ale generalnie przyjmij, że każda zmiana w wyglądzie skóry może być powodem do niepokoju. Warto ją obserwować, a gdyby jej kondycja uległa pogorszeniu, jak najszybciej udać się do weterynarza celem zdiagnozowania problemu. Zmiany skórne u psa często są objawem chorób dermatologicznych, ale nie zawsze. Wizyta w gabinecie weterynaryjnym powinna być skutkiem zauważenia takich objawów jak: zaczerwienienie;pokrzywka;owrzodzenia i krosty;strupy niewiadomego pochodzenia;bąble wypełnione surowicą;ropa pojawiająca się w okolicach zmian;łuszczenie skóry;miejscowe łysienie;drapanie się, wylizywanie i wygryzanie elementów skóry;przykra woń;mocno skołtuniona sierść. Wszystkie te objawy mogą wskazywać na różne choroby skóry u psa. Zdjęcia wykonane w zbliżeniu i pokazane weterynarzowi mogą pomóc w trafnym zdiagnozowaniu schorzenia, jeśli objawy pojawiają się tylko okresowo, a nie zostają na ciele czworonoga na stałe. Popularne choroby skóry psa Wskazane objawy i zmiany skórne u psa mogą wynikać z wielu chorób natury dermatologicznej. Ważne jest ich wczesne zidentyfikowanie i zastosowanie odpowiedniego leczenia. Dzięki temu można szybko zahamować rozwój schorzenia. Wśród najczęściej występujących chorób skóry u psów wyróżnić można: zapalenie skóry u psa;świerzb;grzybicę;alergie skórne;gronkowiec;nużycę;choroby pasożytnicze;nowotwór skóry;zaburzenia spowodowane hormonami. Poszczególne schorzenia nieco inaczej się leczy. Tylko lekarz weterynarii postawi trafną diagnozę i zastosuje odpowiednie działanie. Zapalenie skóry u psa Wiele czworonogów, nie tylko psów, cierpieć może na stany zapalne, których powody mogą być różne. Zapalenie skóry u psa może mieć charakter bakteryjny, alergiczny, odczynu poszczepiennego, czy nawet być wywołane działalnością pasożytów. Zdarza się, że u czworonoga występuje atopowe zapalenie skóry, którego przyczyny nie są do końca zbadane. Wiadomo jedynie, że to choroba genetyczna, przewlekła, której objawy mają skłonność do nawracania. Atopowe zapalenie skóry u psa Najczęściej atopowe zapalenie skóry to choroba, która wywołana jest ekspozycją zwierzęcia na drażniące alergeny, takie jak: pyłki roślin;kurz i roztocza;zarodniki pleśni i grzybów;detergenty. Niewykluczone, że zaburzenia w gospodarce hormonalnej czworonoga, działalność pasożytów i występowanie schorzeń wewnętrznych wywołuje tę chorobę skóry u psa. Nie daje ona typowych objawów, co stwarza trudności przy jej diagnozowaniu. Najczęściej atopowe zapalenie skóry u psa objawia się: wzmożoną potliwością;świądem skóry;zapaleniem spojówek i błon śluzowych;występowaniem nadżerek, rumieni, pęcherzyków i strupów;przybieraniem na wadze. Niestety, taka choroba skóry psa nie może być skutecznie leczona. Terapia polega więc tylko na łagodzeniu objawów oraz wyeliminowaniu z otoczenia zwierzęcia możliwych alergenów. Ropne zapalenie skóry u psa Oprócz atopowego zapalenia skóry, u psa może wystąpić ropna infekcja, której pochodzenie również może być różne. Dochodzi do niej w wyniku: zakażenia bakteryjnego;zakażenia pasożytniczego;stanu zapalnego ucha zewnętrznego;reakcji na szczepienie;alergii pokarmowej. Wraz ze zmianami skóry u psa pojawia się wówczas silny świąd, w wyniku czego zwierzę rozdrapuje lub gryzie ropne zmiany. To jeszcze bardziej pogarsza jego kondycję, przez co powstają jątrzące się, trudne do wygojenia rany. Świerzb u psa Inną chorobą skóry u psa jest świerzb, wywołany działalnością pajęczaków, które mogą przenieść się i spowodować infekcję także u człowieka. Pierwszym, najbardziej charakterystycznym objawem świerzbu jest intensywny świąd, przez co zwierzę się drapie. Zanim świerzbowiec na dobre zaatakuje skórę czworonoga, najpierw rozmnaża się na powierzchni skóry, wnikając coraz głębiej w naskórek i składając w nim jaja. Z nich wylęgają się larwy, a choroba skóry u psa rozwija się. Świerzb łatwo można rozpoznać po zmianach skórnych powstających w okolicach pyska, uszu, łokci, pachwin, stawów, oczu oraz klatki piersiowej i brzucha. Może się zdarzyć, że świerzbowiec zajmie całe ciało zwierzęcia. Jest to choroba bardzo zaraźliwa i niebezpieczna również dla ludzi. Grzybica skóry u psów Spośród różnych chorób skóry u psów nie tak łatwo rozpoznasz grzybicę, ponieważ daje ona niespecyficzne symptomy. Warto jednak pamiętać, że pojawiają się one już we wczesnej fazie rozwoju schorzenia. Wywołują je grzyby – najczęściej drożdżaki i gatunki nitkowate. W zależności od tego inaczej będzie się ona objawiała. Może dojść do przerzedzania sierści i łysienia, nadmiernego wydzielania sebum czy zgrubienia skóry. Alergiczne choroby skóry u psa Podobnie jak skóra człowieka, także skóra u psów może reagować alergicznie, czyli nadwrażliwie na kontakty z różnymi alergenami – pokarmowymi, wziewnymi czy kontaktowymi. Trudno zdiagnozować, jaka alergia jest odpowiedzialna za rozwój objawów u danego psa. Symptomy najczęściej pojawiają się w okolicach głowy, przednich kończyn, brzucha i klatki piersiowej. Pies może odczuwać świąd. Alergiom towarzyszą ropne zapalenia skóry czy pokrzywka – zmiany te lubią nawracać. Gronkowiec W skład naturalnej mikroflory skórnej i śluzówkowej u psów wchodzą niektóre bakterie, grzyby, a nawet roztocza. Składa się na nią czasem także gronkowiec, który zasiedlać może nabłonek u zdrowych psów. Jeśli jednak ulegnie on osłabieniu, bakteria może zaatakować organizm, wywołując zapalenie skóry u psa. Za cel obiera sobie mieszki włosowe, głównie na łapach czy brzuchu. W efekcie jej działania powstają grudki, krostki, a także strupy. Z czasem pojawiają się blizny, które mogą pozbawić psa w sposób wybiórczy sierści. Nużyca u psa Na skórze zdrowych psów występują roztocza, ale jeśli zanadto się namnażają, może być ona zaatakowana nużycą. Zmiany chorobowe mogą objąć tylko fragment ciała czworonoga lub duży jego obszar. Nużyca to choroba skóry u psów objawiająca się rumieniem i występowaniem łuszczących się placków skóry. Pasożytnicze choroby skóry u psa Sierść i skóra psa to często idealne miejsce do bytowania pasożytów zewnętrznych, które mogą powodować choroby objawiające się świądem i wykwitami. Na ogół spowodowane są one działalnością takich pasożytów jak roztocza – w tym swędziki jesienne, a także pchły, wszy oraz kleszcze. Rak skóry u psów Nowotwory skóry u psa mogą być różne, ale najczęściej występuje mastocytoma. W przebiegu tego raka skóry pojawiają się krostki, czerwonawe guzki i grudki, jak i rozlane nacieki. Można podejrzewać taką chorobę, jeśli pupil nagle mocno chudnie, ma niedokrwistość oraz powiększone węzły chłonne w połączeniu ze zmianami na powierzchni skóry. Choroby skóry o podłożu hormonalnym Wypadanie włosów, pojawienie się przebarwień czy infekcji skóry mogą być spowodowane zaburzeniem gospodarki hormonalnej w ciele zwierzęcia. W takim przypadku najpierw należy dociec, czym spowodowane są zmiany skórne u psa, ponieważ zdiagnozowanie głównego schorzenia pozwoli się ich skutecznie pozbyć. Leczenie chorób skóry u psa W zdecydowanej większości przypadków przy występowaniu chorób skóry psa, niezbędna jest dogłębna diagnostyka. Najpierw weterynarz zleci badania i przeprowadzi różnicowanie, by dociec, czym są spowodowane objawy. Lekarz musi rozpoznać podłoże problemu, który może być efektem działalności bakterii, grzybów, pasożytów, a także być wywołany alergią czy chorobą wewnętrzną. Zadaniem właściciela czworonoga jest przeglądanie jego skóry, wyczesywanie sierści i utrzymywanie jej w jak najlepszym stanie. Dzięki takim prostym zabiegom pielęgnacyjnym możesz wcześnie zlokalizować zmiany skórne u psa i zgłosić się z nimi do weterynarza.
Objawy robaczycy u psa. Ektopasożyty (pasożyty zewnętrzne), takie jak pchły, nużeńce czy kleszcze, zwykle są doskonale widoczne gołym okiem. Uciążliwe insekty i pajęczaki, które żywią się krwią i naskórkiem, można łatwo zauważyć w sierści czworonoga. Dodatkowo ich inwazjom często towarzyszy dotkliwy świąd, skłaniający
Zespół larwy wędrującej skórnej jest chorobą spowodowaną przez pasożyty, zwykle Ancylostoma brasiliense, które drążą tunele w skórze. Choroba występuje głównie w krajach o klimacie tropikalnym i subtropikalnym. Do zarażenia dochodzi podczas kontaktu skóry z zanieczyszczoną pasożytami glebą (chodzenie boso, siedzenie na ziemi). W leczeniu stosuje się leki przeciwpasożytnicze. Co to jest zespół larwy wędrującej skórnej i jaka jest jego przyczyna? Choroba jest wywoływana przez wędrujące larwy tęgoryjców nieswoistych dla człowieka, zwykle Ancylostoma brasiliense, występującego u kotów i psów. Charakteryzuje się obecnością typowych zmian skórnych, które mają kształt serpentynowatych, linijnych rumieni zlokalizowanych na odkrytych częściach ciała. Tunele wywołane inwazją pasożyta są bladoróżowe oraz nieznacznie uniesione ponad poziom otaczającej skóry na skutek tworzenia się krętych kanalików w skórze z wyraźnym odczynem zapalnym (zespół larwy wędrującej skórnej). Larwy wylęgają się z jaj wydalanych wraz z kałem kotów i psów, a następnie przechodzą proces dojrzewania w ziemi w ciepłych, wilgotnych warunkach. Do zarażenia ludzi dochodzi w następstwie bezpośredniego kontaktu nieosłoniętej skóry z ziemią w miejscach przebywania kotów i psów. Larwy bardzo szybko przenikają przez naskórek człowieka, a następnie „błądzą”, nie będąc w stanie przeniknąć do głębszych warstw skóry. Choroba szczególnie często występuje u dzieci z regionów o gorącym, wilgotnym klimacie. Larwy Ancylostoma brasiliense nie osiągają dojrzałości płciowej u człowieka i zwykle giną bez leczenia po kilkunastu tygodniach, nie pozostawiając blizn. Ryzyko zachorowania wzrasta podczas podróży do krajów o odmiennych warunkach klimatyczno-sanitarnych i ma związek z nieprzestrzeganiem zasad higieny tropikalnej dotyczącej unikania chodzenia bez obuwia po suchym piasku na plaży, a także siadania lub spania bezpośrednio na wilgotnej ziemi lub tylko na ręczniku plażowym. Choroba nie przenosi się między ludźmi. Zespół larwy wędrującej skórnej występuje endemicznie w strefie klimatu tropikalnego i subtropikalnego i jest rozpowszechniony wśród społeczności mieszkających w złych warunkach. Jest także coraz częściej rozpoznawany u pacjentów w krajach rozwiniętych po powrocie z podróży do tropiku. Ryzyko zachorowania zwiększa się także u osób, które nigdy nie wyjeżdżały do krajów gorących i wynika z globalnej tendencji do ocieplania się klimatu prowadzącej do zwiększania populacji pasożyta na terenach wiejskich krajów rozwiniętych, np. południowej części Europy i Stanów Zjednoczonych. Głównym czynnikiem ryzyka zachorowania w tych rejonach jest posiadanie w gospodarstwie domowym nieodrobaczanego regularnie psa oraz chodzenie boso po zanieczyszczonej inwazyjnymi larwami pasożyta ziemi. Zespół larwy wędrującej skórnej — objawy W miejscu wniknięcia i wzdłuż krętych kanalików wytworzonych przez wędrującą na pograniczu skóry i naskórka larwę, pojawia się miejscowy rumieniowy odczyn zapalny. Jest on objawem nadwrażliwości na same pasożyty, jak również na ich produkty przemiany materii. Larwa przemieszcza się kilka centymetrów dziennie, kanalikiem szerokości 2–4 mm. Zmiany zwykle pojawiają się na stopach (39%), pośladkach (18%) lub brzuchu (16%). W przypadku, gdy osoba zarażona leżała na ziemi, zmiany mogą być liczne, pokrywać całe ciało i są bardzo swędzące. Z czasem, w miejscu odczynu zapalnego mogą pojawić się pęcherzyki i pęcherze. Do nietypowych objawów należy zapalenie mieszków włosowych, a także wędrująca pokrzywka lub rozsiana, wieloogniskowa wysypka grudkowo-pęcherzykowa na skórze brzucha, klatki piersiowej i pleców. Co robić w przypadku wystąpienia objawów zespołu larwy wędrującej skórnej? W przypadku wystąpienia opisanych objawów u osoby przebywającej na terenach endemicznego występowania choroby, czyli w strefie klimatu tropikalnego i subtropikalnego należy zgłosić się do lekarza. Rozpoznanie choroby jest proste ze względu na typowy obraz kliniczny, jednak niekiedy konieczne jest wykonanie diagnostycznej biopsji skóry. Zespół larwy wędrującej skórnej — leczenie W leczeniu stosuje się leki przeciwpasożytnicze (doustnie albendazol i iwermektynę, a także tiabendazol w maści), przeciwalergiczne i przeciwświądowe. Ślady po kanalikach zanikają w ciągu 7-10 dni. W przypadku nadkażenia bakteryjnego skóry stosuje się antybiotyki. Czasem stosuje się też leczenie objawowe, czyli zamrożenie chlorkiem etylenu, ciekłym azotem, CO2. Tak, zazwyczaj zarażenie przebiega łagodnie, a larwy szybko obumierają pod wpływem leków przeciwpasożytniczych lub samoistnie w ciągu kilku tygodni. Najczęstszym powikłaniem zespołu larwy wędrującej skórnej są nadkażenia bakteryjne lub grzybicze skóry, które w przypadkach intensywnych inwazji mogą prowadzić do zapaleń mięśni i kości. Obecność nicieni w skórze i w narządach wewnętrznych stwarza także potencjalne niebezpieczeństwo rozwoju miejscowych i uogólnionych zmian alergicznych z eozynofilowym, tropikalnym zapaleniem płuc włącznie. Powikłania w trudnych warunkach sanitarno-higienicznych krajów tropikalnych znacznie komplikują i wydłużają leczenie. Brak konieczności wykonywania badań kontrolnych po zakończeniu leczenia. Co robić, aby uniknąć zachorowania na zespół larwy wędrującej? Zaleca się unikanie bezpośredniego kontaktu skóry z glebą (chodzenie boso, spanie lub siadanie na ziemi), noszenie obuwia na nadmorskich plażach i w piaskownicach, gdzie nie ma zakazu wprowadzania psów i kotów, okresowe i regularne odrobaczanie psów i kotów.
. 6nioz2qihd.pages.dev/1656nioz2qihd.pages.dev/6916nioz2qihd.pages.dev/446nioz2qihd.pages.dev/156nioz2qihd.pages.dev/1706nioz2qihd.pages.dev/4646nioz2qihd.pages.dev/4546nioz2qihd.pages.dev/1196nioz2qihd.pages.dev/3666nioz2qihd.pages.dev/8426nioz2qihd.pages.dev/1036nioz2qihd.pages.dev/2506nioz2qihd.pages.dev/1916nioz2qihd.pages.dev/6826nioz2qihd.pages.dev/497
larwy w ciele psa
