Wyznania miłosne Napoleona do Józefiny Marmirolo, 29 messidor, o 9 wieczorem - (17 lipca 1796) W tej chwili odbieram twój list, droga przyjaciółko; napełnił on serce moje radością. Dziękuję ci, żeś sobie zadała pracę napisania do mnie; dziś musisz się już mieć lepiej; pewny nawet jestem, żeś zupełnie zdrowa. Proszę cię, przejeżdżaj się konno, to ci wiele zrobi dobrego. Od chwili rozłączenia się naszego zawsze jestem smutny. Nie ma dla mnie szczęścia bez ciebie. Ciągle mi stoją na myśli twoje pieszczoty, twoje łzy, twoja luba zazdrość; a wdzięki nieporównanej Józefiny wzniecają nieustannie w mym sercu i w mej duszy żywy i ognisty płomień. Rychłoż czas ten nastąpi, gdy zupełnie spokojny i wolny od wszelkich zatrudnień tobie jedynie wszystkie moje chwile poświęcę; gdy cały zajęty miłością myśleć będę o rozkoszy powtarzania ci i dowodzenia, ile mi jesteś drogą. (...) Przed kilku dniami zdawało mi się, że cię już bardzo kocham; lecz od ostatniego naszego widzenia się czuję, iż przywiązanie moje tysiąc razy stało się gwałtowniejszem. Odtąd jak cię poznałem, co dzień więcej cię ubóstwiam; otóż dowód mylności zdania Labrujera, iż miłość jest dziełem jednej chwili. Wszystko w przyrodzeniu ma bieg właściwy i rozmaite stopnie wzrostu. Ach! Zaklinam cię, zrób tak, ażebym w tobie odkrył jakiekolwiek błędy; bądź mniej piękną, mniej przyjemną, mniej czułą, mniej dobrą, a nade wszystko nie bądź zazdrosną i nie płacz nigdy; łzy twoje odbierają mi rozum, krew w ogień zamieniają. Wierzaj mi, że nie mam już władzy myśleć o czem innem jak o tobie; ty panujesz nad moją duszą. Wypocznij sobie. Bądź prędko zdrową. Przybywaj do mnie, ażebyśmy przed zgonem powiedzieć mogli, tyle dni przepędziliśmy szczęśliwych! (...) Jakże możesz zapominać o człowieku, który cię kocha z takim zapałem? Trzy dni minęły i żadnego nie mam od ciebie listu, a ja przez ten czas tyle już razy do ciebie pisałem. Okropnem jest rozłączenie; noce są długie, smutne, nieznośne, dni nudne. (...) Nie zapominaj o mnie, żyj dla mnie, łącz się często myślą z kochankiem twoim, i wierzaj, że on jednego tylko nieszczęścia lęka się na ziemi, a to jest, ażeby go Józefina kochać nie przestała. Tysiąc ucałowań słodkich, czułych i jedynie do ciebie należących. Wypraw natychmiast do Werony Pana Monclas; dam mu miejsce. Ale trzeba, ażeby tam przybył przed 18-tym. Bonaparte